Hiç eskimedi içimde acın, dinmedi
Yokluğun hergün yeni bir tanışmazlıkla geldi
Zaman alıp götürecekken beni senden
Seni alıp getiriyor tâa derinlerden...
Ne kadar gitsem yollarda,
Mesafeler giremiyor araya
Hiç eski yüzlerin arasına karışmadı yüzün
Benden ayrılmadı, sensizlikle solmadı hüzün
Senden ayrı yaşadığım bir koca ömür oldu
Hasretin solmadı gönlümde renklerim soldu
Can rengine bürünürken hasret içimde
Sen yokken de yaktın en aydınlık biçimde
Ölümdeki kadar diri, doğumdaki kadar ölüsün
Her gün eskirken sen, hergün eskimez yenisin.
Kendimin dışındaki tutkulardan hep kaçtım
Seni tutku yapmamak için seni ben yaptım
Öyle kolay mı, gönlümü söküp atmak?
Kolay mı bir kerre sevince unutmak?
Unutmak ne demek, unutmak mı? Kimi?
Hiç akıl sahibi insan unutur mu kendini?
Etiketler: Nevval