Sen üzülme diye
satir aralarina ördüm yoklugunun sancilarini.
Duyup aglama diye
bir saçak altina siginip simsek gürültülerinde
yutkundum sensizligin çigliklarini.**
Gönlüm nasir tutmus bir sabir tasi,
yagmura özenmis gözümün yasi...
Kaybettim askimla olan savasi..
Her bir dügümü tek tek çözmeye çalistikça ellerimle,
yeni dügümler
olusuyor adeta,
hiç çözülmeyecekmisçesine..
Beni üsüten ne ayazlari kisin,
ne de yalnizligim.
Yoklugun üsütüyor
beni, bir yandan yakarken yüregimi.
Ay isigindadir sevgiliye duyulan hasret
ve sevgiline hasret kaldigin kadar ona yakinsin
söyle bana varmi askin tabiri/yaniyor icim varmi bunun tamiri/
Asksiz yasanmaz,
ölümden yok ötesi/Böyle diyordu bir ask sairi
Yokluğun Buz Gibi soğuk
Uzaklardan bir ses olmani isterdim, bir selam, bir nefes...
"Üsüme" diye seslenmeni isterdim...
Bir el olmani isterdim, bir kol...
"Özledim" deyip sarilmani...
En karanlik yerinde düþlerimin çikip
gelmeni isterdim.
Kinali bir bahar gibi, umut isiði olmani isterdim hayatima... Gelseydin ve
yaslasaydim basimi omuzuna,
aðlasaydim doya doya ...
Geçerdi üşümesi yüreğimin, geçerdi
üsümesi içimin, kirpiklerimde yağmurlar dumanlanmazdi biliyorum...
This image has been resized. Click this bar to view the full image. The original image is sized 900x1190 and weights 244KB.
Seninle sulari yesil bir irmaðin kiyisinda bulusmak,
saçlarinin kokusundan öpmek, içime çekmek
ve serin soluðundan içmek, sana sarilmak, kucaklamak, uçmak isterdim…
Ama nafile,
aramizdaki bütün yollar kapali...
Bütün dallar kesik...
Yokluðun buz gibi soðuk...
Üşüyorum...
Yüreðim de donmus sanki.
Gözlerimde...
Atesler içinde bedenim...
Öyle bir üsüme ki, hiç bir şey isitmiyor artik.
Bütün uzuvlarım uyusmus.
Ezip geçiyor ruhumu acilar...
Yoksun iþte,
kalbimin kuyusu en hazin sesle inliyor þimdi.
Kirpikleri kýrýlan bir zamanin teninde,
aðrili siirler topluyorum gecelere þimdi...
Bilirim, sevmek ve özlemek bir ateþe dokunmaktir;
yakmaktir yüreðini yanginlarda.
Ama ben
üsüyorum.
Yokluðun buz gibi soðuk.
Yakacak bir Seyimde yok…
Aðliyorum, buza dönüsüyor gözyaslarim…
Ağliyorum, akip gidiyor gözyaslarim çağlayanlara…
Bakakaliyorum ardindan çaresiz…
Ah!
bir el olsan dokunsan alnýma,
oksasan saçlarimi bir anne sefkatiyle..
Geçerdi aðrisi basimin,
geçerdi biliyorum...
Bir gül olsaydin bahçemde, koklasaydim nefes nefes,
çekseydim içime derin
derin...
Bir göz olup baksaydin gözlerime,
çekip alsaydin içindeki hüznü...
Ah! bir bilsen nasil
sevinirdi yüreğim,
nasıl sevinirdi dudağimdaki gelincik,
kapimdaki akasya...
Susuyorum artik derin derin...
Ve sessizce soluyorum bir hazan yapraði gibi...
Oysa ne kadar çok
hasretim konusmaya, anlatmaya anlasilmaya...
Oysa ne çok istiyorum,
tüm bedenimden söküp
almani yalnizliğımi, hicranimi bir tilsimla...
Yüreğim kanrevan,
dikenler acımasız, ayaklarım kırk koşamıyorum artık doruklara, menzil uzak...
gel
Yüreðim ol seher gülüm, her ölümümde bana yeniden hayat ver.
Elim ol, ayağım ol, canim ol...
Gecem - gündüzüm ol...
Aðlayan gözlerim ol her damlada yeniden doğur beni,
yeniden doğur
umudumu.
Her öldüğümde yeniden yarat ki
, seni ne kadar özlediğimi anlatayim yeryüzündeki bütün
canli cansiz varliklara, ne kadar çok sevdiğimi ...
Önce sen gel sevgilim solmadan resimler,
Siirler sislenmeden... islenmeden geceler ... Sonra ölüm
gelsin...
Yoksun iste, kalbimin kuyusu en hazin sesle inliyor Simdi
alıntı
Etiketler: Nevval
