Biz kadınlar bir ömür boyunca yalnızız, Dünya kurulduğundan beri.
Yalnızlık ışığını yakarız her gece
Soğuk ve uzak kadınlarızdır kimine göre.Bazen fotoğraflara da yansır bu görüntümüz. Ama gerecek o kadar başkadır ki. Yani göründüğü gibi soğuk ve uzak değilizdir.Kocaman ve insanın içini ısıtan kahkalar atar, konuşurken gözlerimizin içi güler. Ama insanların karşısına geçtiğimizde yine o ulaşılmaz kadın oluruz.Ama gören gözler görür gözlerimizdeki huzunlu bakışlarımızı kendimizi eleveririz.
Ama yalnızlığı ve hüznü pek bir severiz. Biz yalnız kadınların içinde hüzün vardır ve bunu yaşamayı severiz. içimizde dört mevsim taşırız.
Sevmek, sevilmek, önemsenmek, düşünülmek isteriz. Vakitsiz çalan bir telefon, bir mesaj.......
"Herkesin var benim yok" diyerek hayıflanmalarımız olmayanlarını yoksayıp olanlara da gözümüzü yumarak. Oysaki hepimizin varlığı çok. Bakmayı bilene......
Acılarımıza sarılırken yalnızlığı seçerek kendi karanlığımıza saplanıp kalıveririz. Derine daha derine,bataklık yerine gidebilriz.
Yalnızlığı deha çok gecenin karanlığında sessizliği oynarken ruhumuzda hissederiz, gecenin birinde karanlıkları seyrederken bir anlam ararız herşey manasını yitirir.Gece uyuyamayan, aklında binlerce sorun ve soru olan ve yalnız kurbanlarını bulur.Yalnız ve çaresiz kalışlarımızda gecelerde tek sığınağımız yatağımızdır, ama güvenli değildir. Uykuya dalsak belki kaçışımız olabilir fakat korkunun verdiği huzursuzluk, uykusuzluk yakana yapışmıştır birkere.
Ama gecenin güzel yanları da vardır, biz yalnızlara.
Yıldızlar Hemen dilek dilenir fakat o dilekten sonra aklımıza daha önemli bir dileğimiz gelir ve "tuh " deriz.
)))
Belki de çocuksu bir beklentidir kayan bir yıldızın dileğimizi gerçekleştirmesi. Belki de kayan yıldızdaki var olduğuna inandığımız yıldız perisinin bizi duyduğunu ve dileklerimize cevap vereceğini düşünür mutlu oluruz.
Hayallerimizde yeni bir gün belki de yeni günün akşamında yanımızda birisinin olacağını yalnızlığın dişlerinden kurtaracak bir kurtarıcı hayali süsler.
Bir yabancının omzuma değen eli, iki bucuk kelimesiyle kopmaya hazır iplerimiz bir anda kuvvet kazanır.Yalnızlığı bir çok ölçüde yaşamış bir insan olduğumuzdan belki. Bilemezler, Kimse bilemez.Sadece yalnız yasayanlar bilir duygularımızı Yalnızlık bir hikaye.Her insan kendi içinde yalnız değil mi ?
Yalnız kadın kimdir bilinmez, belki yanı başımızdaki iş arkadaşınız, belki komşunuz, belki sokakta gördüğünüz herhangi kadınlar.Her zaman bir yerlerde var olan duygularını ,umutlarını, sevgilerini yitiren herhangi bir kadın. Işte sonuçta insan olan kadın.O kadın ki ancak sevgiyle güçlenen, sevgisiz biten ve anlaşılmak için bir omur tüketen kadın. O da duygusallığını yaşarken kaybettiklerinin acısını, sevgiyle onaran kadın. O yalnızlığın bir hikaye olduğunu bilen kadın......
Alıntı
Etiketler: Nevval
