|
|
|
Özrüm Kabahatimden Büyük
Gönderme zamanı: 10/01/2009 09:49:55
|
Yalnızlık en cesur hali ile otururken göz bebeklerime
Kendi kalabalığından kaçan bir kent gibiydim...
Notası kırık şarkı okşuyordu saçlarımı..
Bir şimşek çakıyor, bir gök gürüldüyor, bir yürek dağılıyordu orta yerinden..
Yağmurlar göz kırparken sesimin yabancı olduğu mevsimlere
Çelimsiz gidişlerimin şah damarlarından yırtılıyordu boğazım..
Bir kuş kanadı gölgesi düşerse yollarıma,
Yer yüzünü maviye boyarım..
Ve gökyüzü utanır, ağlamaya..
Denizlerden çaldığım dalgalar ele veriyordu beni
Yakamdan düşürüyordum, günahlarımı…
Çığlığı içime karışmış bir adam taşıyorken,
Hayat bir kaşık suda boğuyordu beni....
Özrüm kabahatimden büyük hayat..
Çocukluğuma ver..
Küçüktüm, dünyanın çarkına sığamayacak kadar küçük..
Bilemedim..
Kalem kendini yazar
Kelimeler kendine cümle,
Şiir kendine şair
Yalan kendine doğru
Dil kendine suskun
Susmak kendine çığlık
İnsan kendini yaşar
Kahkaha kendine ağlar
Yol kendine yürür
Uzak kendine yakın
Bıçak kendini keser,
Silah kendini vurur..
Hayat kendine hayat
Bilemedim..
Az istedim, çok aldım..
Teşekkürler “hayatım” beni yalnız bırakmadın.
Etiketler: Nevval
|
