Unutmaki İnsan Sevebildiği Kadar İnsandır
Sen !
Uykusuzluk nedir bilirmisin?
Tırnaklarınla yastığını parçaladınmı?
Gözlerini tavana dikip, düşündüğün oldumu bütün gece?
Ve bütün bir gün, belki gelir ümidiyle bekledinmi hiç?
Gelmeyince, seni aramayınca, ölesiye ağladınmı?
Sonra çekilip en kuytusuna yalnızlıkların, dev bir ağacın altında ölmeyi,
bir teselli aramayı ,ıssız parklarda, tenha sokaklarda,
deli divane yollara düşüp, yaşlanmış bir köpek gibi,
eskimiş bir gömlek gibi, atılmış hissettiğin oldumu?
Sevmekten, günler, geceler boyunca yürümekten, yüreğin hiç yoruldumu?
Sen ! yalnızlığın acısını bilirmisin?
Unutulmak bir hançer gibi saplandımı sırtına?
İçinde kıskançlığın zehirli çiçekleri açtımı?
Bütün gururunu çiğneyip, sevdiğinin geçtiği yollarda,
bastığı toprakları eğilip öptünmü?
Sen !
Çaresizlik nedir bilirmisin?
Sen !
Yokluk nedir gördünmü?
Yanan başını duvarlara vurup,
parçalamak geldimi içinden?
Sen !
Hergün bir defa daha öldünmü?
Böyleyim diye ayıplama beni.
Bir gün kendimi sonsuzluğun koynuna bırakırım,
yaralı ve yenik bir insan gibi, darılma!
unutma ki her seven adsız bir kahramandır.
Unutma ki insan sevebildiği kadar İNSANDIR
Etiketler: Nevval