Pırıl pırıl ütülü giysili, misler gibi parfüm kokulu, saçları

taralı, dişleri fırçalanmış adamı / kadını sevmek kolaydır.

Aslında

aşk, aynı insanı, sabahın körü uykudan uyandırdığındaki en sinirli hali

ile de kabul edebilmek, aynı tuvaleti bir dakika arayla

kullanabilmek, diz yapmış pijamalarla kanepede yastıklara sarılıp sızmışken

bile şefkatle okşayabilmektir.

Buna katlanamayanlar zaten âşık değillerdir.

Bu durumda evlilik hoşlandığın insana karşı olan duygularını

öldürüyor diyebiliriz.

Zira âşıksan, aynı havayı solumak bile zevk

verir. Hep beraber olmak istersin. Banyodan gelen su sesi bile onun evde

olduğunun işaretidir ve huzur verir.

Ütülediğin gömleğin ona ne kadar

çok yakışacağını düşünürsün. Pişirdiğin yemeği ne çok seveceğini

hayal edersin. Bin tane ayakkabısı varken bin birinciye sahip

olmaktan mutlu olacak diye, istediğin gömleği satın almaktan

vazgeçersin.

Zamanla almaktan çok, bir şeyler vermekten mutluluk duyduğunu

keşfedersin. Eğer kadın evlilikte ikinize yemek pişirecek,

dolabı düzenleyip ütüyü yapacak bir anne olacak görülüyorsa, o

kadının saçlarının hiç yağlanmadığı ve adamın geceleri terlemediği

düşünülüyorsa, asla kavga edilmeyecek ve lavabo tamir

edilirken dahi gülüşüp öpüşülecek zannediliyorsa zaten beklenti bir

evlilik değil, bir amerikan filmini yaşamaktır.

Bu hayallerle yola

çıkıldığında, damat ilk gece gelinin saçlarından onbin firkete

sökmeye çalıştığında, gelin ise damat firketeleri çıkaramayıp

“s….m böyle kuaförü” diye söylendiğinde zaten evlilik sandıkları şey

çatırdamaya başlayacaktır. Evlilik; sadece aşk değildir.

Evlilik; ev arkadaşlığı, kankalık, sırdaşlık, ortak hesaba sahip mudilik,

ayrı kökenlerin birleşmesi, başı hatırlanmayan bir akrabalık

ilişkisidir. Aşk bu ilişkide tutkuyu sağlar ama zaten tek başına ayakta

tutamaz.

Âşıksanız ateşli sevişmeler yaşarsınız ama kış akşamları evde

konyak içip geyik yapamayabilirsiniz. Hala canınız sıkıldığında onu

değil de annenizi arıyorsanız, yalan olmuştur o evlilik.