|
|
|
anneme mektup
Gönderme zamanı: 02/09/2009 22:46:49
|
Canım Annem'e Mektup... Herkes beni güçlü sanıyor anne. Oysa ne kadar güçsüz olduğumu bir tek sen bilirsin. Senin gözünde halâ küçük bir kız çocuğuyum hiç büyümüyorum, büyümek de istemiyorum. Sanki yirmiyedi değil yedi yaşındayım. Sana o kadar ihtiyacım var ki anne. Sakın beni sensiz bırakma. Ellerimi bırakma sakın anne... Sakın bir yıldız gibi kayıp gitme mavi gökyüzümden anne...
Sen varsan her şey güzel anne. Daha bir emin basıyorum yere... Adımlarım daha hızlı, yüreğimde daha çok umut var anne... Her şeyi daha çok seviyorum seninle. Seninle daha çok gülüyorum daha az üzülüyorum. Küçük şeylerden mutlu oluyorum, çocuklar gibi oyun oynuyorum sokaklarda... Utanmıyorum yaşımdan, yada biri görürse ne der korkusu yok içimde... Çantamı atıp bir yere top oynuyorum sokak çocuklarıyla yine cam kırıyorum
cama çıkınca komşular yine kaçıyorum anne... Kalp kırmıyorum anne hiç beceremedim bunu... Cam kırıyorum o yüzden kimse beni sana şikayete gelmiyor... Kimseyi sırtından vurmadım anne... Kalleşliği öğrenemedim... Çekip gitmeyi de... Zoru seçtim hep, kolayı hiç sevmedim, sevemedim...
Birini sevmedimse hiç sevemedim.... Sevdiğimi ölümüne sevdim anne... Beni bırakıp hayatımdan gidene kadar, gittiğinde bir daha sevmedim anne... Aşık oldum; korkmadım aşktan nede acı çekmekten... Aldım sevdiğimi karşıma sevdiğimi söyledim. Bana deli dediler bu yüzden anne... Sevmek delilikse ben zırdeliyim... Ben senden öğrendim anne ölümüne sevmeyi... Babamdan öğrendim sevdiğini sahiplenmeyi... İster sevsinler, ister sevmesinler... İster söylesinler, ister söylemesinler... Ben yine de severim... Ben yine söylerim sevdiğimi anne...
Minik bir yüreğe; koca bir aşkı, yüzlerce dostu sığdırdım anne... Hepsi senin kadar sevdiler beni... Kimi ablam, kimi abim, kimi kardeşim, kimi dostum oldular... Hepsine bir lakap taktım anne. Galiba ben halâ büyümedim anne.. Onların da yüreğinde benim yerim ayrı anne... Onlar da benim gibi anne.. Ben onlar için deliyürek oldum, cankız oldum, karakız oldum, asikız oldum... Görüyorsun ki anne insanları sevmekle başladı her şey... Cana can katmakla başladı her şey... Senin kınalı kuzun, ilk göz ağrın, karakızın aslında çoktan büyüdü anne... Hayatı tanıdı.. Düştü kalktı... Yine yoluna devam etti dostlarla... Bazen ben bile şaşıyorum kendime... Güçlü olan ben miyim? Yoksa içimdeki küçük kız mı? Karıştırıyorum bazen bu iki kimliğimi anne... Üzüldüğümde sen yoksan yanımda içimdeki küçük kıza sarılıp ağlıyorum ona dert yanıyorum... Bazen düşünüyorum o küçük kızı benimle beraber mi doğurdun? Ben büyüdükçe o hep küçülüyor, küçük kalıyor anne... Belki de bu yüzdendir sen beni görünce onunla karıştırıyorsun... Çünki ben yirmiyedi, o yedi yaşında anne... Bunu kimseye söyleme anne... Onlar yine beni olgun sansınlar anne...
Büyümek ne zor be anne. Sokağın en yaramaz kızı iken şimdi bir şirkette “”Tülay Hanım”” diye çağrılmak zoruma gidiyor. Hanım'lık bize mi kaldı anne.. Ne güzel kardeşim, dostum, ablacığım, abiciğim demek... Bu Bey ve Hanım da nereden çıktı anne... Senelerdir hiç alışmadım, alışmak da istemedim... Bizde bir kadın eşine Bey der... Bir erkek kadınına Hanım der... Resmiyetlik bize göre değil anne... Bir insan ne ise o olmalı her yerde... Babam yaşında ki adamlar, senin yaşındaki kadınlar 'buyrun efendim' diyor... Sinirlerim tepeme çıkıyor anne... Ben sıkıldım böyle kalıplaşmış sözlerden... İltifat edeceğim, kibar olacağım diye şekilden şekile giriyorlar anne... Nede komik oluyorlar anne... Bize bunlar tuhaf geliyor anne... Meselâ 'seni seviyorum' demekten korkuyorlar anne... Sizleri diyorlar ne anlamı kalıyor o sevginin anne... Sanki söyleyince bir şey kaybediyorlar... Onlar bir insanı sevmenin korkusunu yaşıyorlar... Bense bir çok insanı sevmenin mutluluğunu yaşıyorum, birini kaybetmekten korkuyorum sadece...
Bunları içimden geldiği için sana yazıyorum anne... Çünki yarın sabah seni bir hasteneye bırakıp yine işime döneceğim... Bunu nasıl yapacağım bilmiyorum ama sen istediğin için yapmaya çalışacağım anne... Sabahtan beri ağlıyorum anne.... Ya bir daha gelmezsen eve diye... Ya bir daha kınalı kuzum, karakızım demezsen... İşten çıkıp yanına geldiğimde gözlerini açmazsan ben nasıl olurum anne... O an senin gibi bende gözlerimi kapatırım anne... Ve bir daha açmam anne... Sana söz veriyorum anne güçlü bir kız olacağım... Dimdik ayakta duracağım anne... Kardeşlerime, kendime, babama yokluğunu aratmayacağım anne...
Sende bana söz ver, sende bize söz ver anne... Beyaz önlüklü amcalar seni bilmediğim hastanenin koridorlarında benden alıp, bizden alıp götürünce tekrar geleceğine ve gözlerini açacağına söz ver anne... Söz mü anne? ... Anne soğuk odada üşümeyecek, koridorlar da kaybolmayacaksın değil mi? Yüreğimin koridorlarında olduğunu hatırla anne beni bul... bizi bul anne sakın kaybetme.... Sensiz yaşayamayacağımızı sakın unutma anne....
Seninle hep gurur duydum, senin benimle gurur duyduğun gibi. Menekşe'm; Seni Çok Seviyorum. Senin için ölürüm anne... Ne olur papatyanı üzme ben seni hiç üzmedim... İyi ki senin kızınım, iyi ki her şeyimle sana benziyorum anne... Allah'a emanet ol canım anneciğim... Ellerinden öpüyorum...
Etiketler: Veysel70
|
