Binmediğim hiç bir otobüs beklemediğim hiç bir durak kalmadı bu şehirde gittikçe azalıyor hayat neyi erken yaşadıysam hep ona geç kalıyorum sana göçüyorum her sonbahar yolların çıkmıyor aşkıma unuttuğun yağmurların adı saklımda seni içimden terk ediyorum
susmaktan yoruldum kuşlar ve şarkılar, bu şehri terk edeli efkar demliyorum gözlerimde yaşlarımı, yanağıma varmadan öldürüyorum tam sancağımdan yaralıyorum kendimi alnını yüreğime dayadığın güne bakıp seni içimden terk ediyorum
ne unutacak kadar nefret ettin ne hatırlayacak kadar sevdin yıkık bir duvar kadar bile pişman değilsin biliyorum beni hep bulmamak için aradın yanıldığımdın yangınımdın yangındın
sensizliğe yenilmek sana yenilmekten zor olsada ardımda bir sürü “belki”ler bırakarak seni içimden terk ediyorum
şimdi içimde öldürecek bir anı bile bulamayan iki yarım kaldık tamamlayamadık bizi elinden tutamadık yanlızlığımın saçlarımıda uzaklarına gömdün
içimin mavisi senin okyanusundandı al.! geri veriyorum. kilitleri hep yanlış kapılara vurdun devrilmiş vagonlara dönerken gözlerim sana bensizliği terkediyorum
” yarime uzanmayan bütün dallar kırık.! ” demiştin aşk içinde doğmuşsa nereye kaçabilirdi?
ne tuhaf değil mi? içimi acıtanda sendin acımı dindirecek olanda. ” ya öldür beni.! “dedim ya da git benden. içi bulanık bir sevdanın ucunda seni kaybettim. aldırmadın aldırmalarıma bir gecede yakıp yarini şafaklara sattın ihanetini küllerime basanlar bile utandı yaptığından işte soluk bir ömrün son nefesi benden içimden terk ediyorum.!
