Öylesine bir bahar akşamında Soğumuş çay tadında Dudaklarımda seni özlemenin Tarifini sevdim
Günahı boynuna suçların Diz çökmeyen kavgasında Yine de “SEN” demenin Bir tek sana yenilmenin Sancısını sevdim…
Ben Seni sevdim…
Hani bir otobüs garında O son bakışı hafızama çizerken İçin ağlamak dolu yüzüme gülümserken Sana veda etmenin Hüznünü sevdim…
Aklımı çelerdi yokluğun Hani en sessiz kaldırımlarda Genzimi yakarcasına Gözlerime dolan o sarhoşluğun Sebebini sevdim…
Ben Seni Sevdim…
Uskumru bir akşamda Bir deniz kıyısında Avucundan öptüğüm zaman Kirpiklerinden damlayan Tek bir gözyaşıyla Bana bakışına Bende kalışına Benim oluşuna şükrettiğim O duayı sevdim
Ben Yarım kalmış bir şiirin son cümlesi Boğazımda düğümlenen o Selanik türküsü Yaşanmamış bir sevda öyküsü dediğim Ama istediğim Şimdi her akşam düşlerime doğan O dolunayı sevdim
Ben… Seni… Çok sevdim…
Bilinmeyen bir şehirden bilinmeyen bir şehire
Kavgasını verdiğim yüreğim kan revan olup vazgeçmediğimsin…
Tek’sin… Sonsuza dek’sin… Soluk almak yorulmak gülümsemeksin… Seni de…Kavganı da severim…Sevmeksin…
