Hayat bir öfke olmuş tüm gerçekliğiyle üzerimde patlarken ben; sevdasının gölgesine sığınmış bir mülteciyim.Sınır dışı  sevmelerime yasaklar konmuş,adım sa söylenmez olmuş sımarmış dudaklar da.Yarim istanbulu kuma almış erciyesimin cigeri yana yana..ve ben beklemekteyim sönmüş volkan gibi gözüksede başı dumanlı sevdamla hala bir başıma.

      Yazık degil mi  bana ? ben deniz nedir bilmeden sevmiştim seni.Ben vadisinden dısarı çıkmamış güdülmeyi bekleyen bir koyunken sen ; gözü her zaman yükseklerde bir coban oldun.Seni yalnızlığımla sevmiştim.Beni bilmeden önce ben senin koynundan çalmıştım nazlı sılanı.Boynuma kimlik yapıp taşımıştım sınırlarda.

     Git..git.. kızmaya hakkım yok ki ..Ben senden önce gitmişim zaten bir başka sevdanın kucağına.Sen yokken ben yalnızlığ koynum da sen diye emziren bir ana olur bakarım sen muTlu oluncaya kadar. emanetin emanetimdir.Git ardına bile bakmadan demeye kalmadan gitmişin buralardan.Sen istanbul da çayını yudumlayıp balık ekmeğini yerken,ben erciyesi yorgan yapar üzerime vakit seni vuruncaya kadar beklerim..