İçimde yaşadığım duyguların zili çalmıştı… Paydos zamanıydı... Çok yorulan yüreğime paydos verme zamanıydı. Ne zaman iş başı yapar, ne zaman eskisi gibi çalışmaya başlar bilinmez. Hayatı bir filimden ibaret gören gözlerim her şeyin oyun olduğuna inanıyor… Gelip geçici duyguların adına “Aşk” deniliyorsa bu hayatta, peki benim duygularımın adı ne? Adını koyamayacak kadar kirletildi aşk denilen duygu. Aşk değildi yaşananlar… Yaşamak için yaşıyorduk… Her şey yalandı işte… İnsanları tanıdıkça yaşamak denilen olgudan soğuyorum, toprağın soğukluğunu hissediyor bedenim… Bir vazgeçme türküsünü dilime dolayıp söylüyorum her an...
Kaldıramıyor ufacık yüreğim söylenen sözleri… Cevap veremiyorum yorgunluğumdan. Susuyorum… Konuşmak o kadar rahatlatsa da beni… Susuyorum işte… Nedenini bilmediğim yalnızlığıma susuyorum. Ağlamak istiyorum delice… Gözyaşlarım kalmayana dek ağlamak… Hiçbir sıkıntıma çare olmayacağını bildiğim halde ağlamak istiyorum…
Eskisi gibi gülücükler saçmıyorum etrafıma… Yüreğimden çalınmıştı gülücüklerim. Yerine gözyaşlarına bırakmıştı. İçten bir gülüşü özlüyorum… Oysa içten kahkahalarım karışırdı güne. Sıcak tebessümler eşlik ederdi sohbetime ama kaybettim nereye saklandıysa bulamıyorum… Aramak için çaba sarf etsem de yok işte!
Hayallerimde soluyor yavaş yavaş… Kaybetmemek için ellerini sıkıca tutsam da kaybediyorum. Gerçeklere yaklaştıkça canım acıyor… Oysa hayaller… Hayaller de üzüyor artık beni... Ben yaklaştıkça kaçan bir gölge ile oyunlar oynuyorum… Ama olmuyor işte… Olmuyor. Kaybediyorum bende ki beni… Saklanıyorum gizleniyorum kuytu köşelere ağlıyorum sessizce… Yüreğimi kandırıyorum her zaman. Hayallere inanmıyorum. Bir gülümseme yayılsa da yüzüme, olmuyor işte… Üzerime yıkılıyor ne varsa… Ben bir kez daha hayallerim de ölüyorum... Karanlıklara karışıyor ruhum… Oysa… Ama neyse… Hayallerim yok artık… Çalınan geleceğe dair hayallerim yok!
