Aynalarda hüzün rengi.
Sen baharları yaşarken, ben rüzgarları taşıyordum üzerimde,
Yağmurları giyinip sel oluyordum kendime,
Ve akıntılardaydım.
Sana gel diyemem
Ben kendimden gideli çok oldu,
Yüreğime ayazlar vurdu,
Şarkılarım öldü benim bugün,
Ve ıslak bir cama vurdu çocukluğum.
Küf kokan bir gece devriliyor üzerime,
İçimdeki kentler darmadağın
Dilimde ıslatmaya kalktığım cümleler hayatın akışında,
Gözlerim yitirilmişliğin başkentini taşıyor,
Ve ben kendime bir durak kayboluyorum.
Pişmanlıklar ayak bağım, keşkeler için artık çok geç..
Belki sabahlarım nedenler ile dolar taşar ve bir soru işareti olurum kendimde.
Belki de kıyametler koparırım kendimde kim bilir.
Zaman dayanıyor şakağıma, ve ben kendime geç kalıyorum
İliklerime kadar hissediyorum ölümü,
Ama korkmuyorum.
Şimdi bakışlarımdan şiirler düşüyor,
Ve vuruyor beni dört bir koldan,
Eşkıya duygularımı tutukluyorum göğüs kafesimde,
Deli gömleği giydiriyorum düşlerime.
Aynalarda hüzün rengi; bakışlarımda mana yok.
Karantina zamanlara sıkıştırılmış, gülüşlerimin tozu avuçlarımda
Ve gecenin körü çarpıyor suratıma.
Gözyaşlarımdan yangınlar çıkarıp yakmalı bu yüreği,
Ve terk etmeli; kendi çapında insan kendini.
İsmet BAYGIN
