Ben’li cümleler kurma…
yazılarına düşmesin karanlığım…
içimdesin kanıyorum…
beyaz sayfalarına bulaşmasın kirli kanım…
sevdim seni…
kendime bile itiraf etmekten korkacak kadar sevdim…
bu yüzdendi senli cümlelerimi
En derinime hapsedişim…
bu yüzdendi uzanan elini görmezden gelişlerim…
bu yüzdendi “gel” deyişlerini duymamazlık edişlerim…
Sevdim seni…
nedensiz, beklentisiz, gerekçesiz, tanımsız…
sevdikçe korktum kendimden…
sevdikçe uzaklaştım senden…
yeni hayaller, yeni düşler kuramayacak kadar yorgunum…
sevme beni, benim bezmişliğim değmesin sıcacık yüreğine…
Sevme beni, korkuyorum…
Alışık değilim bana dair yazılar yazılmasına…
Bugüne kadar hep bendim
içini döken beyaz sayfalara başkaları adına…
Hep bendim satır satır kanayan…
Şimdi senin satır aralarında kendi adımı hecelemek
hiç görmemem gereken mavi bir düşü anımsatmakta…
Bu düşe dalmak istemiyorum…
Çünkü biliyorum, her düş karabasana dönüşmeye mahkum…
Biliyorum her düş apansız bir uyanışla son bulmakta…
Bu düşe dalmak istemiyorum,
bu düşten uyanmak istemediğim için…
Sevme beni, korkuyorum…
Bu ruh, bu yürek alışık değil yaralarının sarılmaya çalışılmasına…
Ömrümce içimi cam kesikleriyle lime lime edenlere koştum ben…
Benden beni çalıp geri vermeyenlere uzandı ellerim yıllarca…
Hep bekleyendim, hiç olmadı bekleyenim…
Şimdi ne olursa olsun bekleyenim olacaksın biliyorum
ama inanamıyorum…
Bilip de inanmamanın nasıl olduğunu sorma bana…
Yine, ben anlatmasam da beni anlamana sığınıyorum…
Sevme beni, korkuyorum…
O kadar uzun zaman beklentisiz,
karşılıksız sevdim ki insanları
ve o kadar uzun zaman beklentisiz,
karşılıksız sevilmeyi bekledim ki,
artık yitirdim inancımı…
Artık onlardan biri olmak için
kendime rağmen kendimle cebelleşirken
çıktın karşıma…
Sevme beni, kendime geri dönmemeliyim…
Sevme beni, korkuyorum…
Korkumdan yazmadım sana bunca zaman…
Korkumdan içimdesin…
Ben’li cümleler olmasın satırlarında….
Okuyunca içim içime sığmıyor…
Yansımamı sende görmek yüreğimi yakıyor…
Sen yazdıkça, çok eskide kalan bir masal
belirli belirsiz benliğime süzülüyor…
Sevme beni, korkuyorum…
Şimdi zamansızlıklarımda boğuluyorum…
Gereksiz meşguliyetler yarattım
dünyevi istekler adına…
Kaçışımı kolaylaştırsın diye
önemli insan rollerine büründüm ahmakça…
Kendimi kandırıp,
kendimden kaçıp kaybolmanın,
yok olmanın, hiç olmanın derdindeyim…
“Ben” olarak tutunamıyorum…
Sevme beni, korkuyorum…
Sevme beni, “Beni sevme”
