Eskiden insanlar, yalnız dünyalık kederler ve sevinçler için gülüp ağlamazdı. O dönemlerde ruhanî bir haz yüzünden gözyaşı dökmesini bilen bir kimseyi, bir ney sesi, bir şiir, bir semâ, bir zikir de coşturur ağlatırdı. Ama o dökülen gözyaşlarında, gülmenin zevkinden kat kat üstün ve kıymetli bir haz, bir sürur ve bir şevk vardı. 

Ruhanî bir haz yüzünden gözyaşı dökebilen kimseler için beşerî ıstıraplar adetâ küçülür, hızını kaybeder. Onun için eski insanlar daha sabırlı, daha metanetli, daha temkinli ve daha dengeliydi. Şeyh Sadi-i Şirazî bu hususta şöyle der: “ İyi düşünen insanın gözünde dünya çör çöp gibi değersizdir. Çünkü her zaman başka kimselere mekân oldu.”

Gözyaşının asıl vatanı islâmdır. Peygamber Efendimiz bir Hadis-i Şerifinde “Allah’ım, yaşları ile kalbe şifa veren sel gibi akıcı iki göz ver bana” şeklinde Rabbine yakarıyor ve onun çile yolunun takipçisi Necip Fazıl üstadım da Reis Bey isimli eserinde : “Ağlayabilmek, anlayabilmektir. Ağlayamayan, anlayamaz” sözüyle bu işin sırrına işaret ediyor.

Yine bu hususta Hz. Aişe validemiz: “ Allah’ım bana cehennem ateşini söndürecek kadar gözyaşı ver” diye dua ve niyazda bulunuyor. Hakk’a kullukta, Resulullah’a hakiki ümmet olmada o merhamet ve müjde peygamberinin gözyaşlarının kıymetine vakıf olmak, bu sözün özünde olsa gerek.

Mevlana Hazretleri: “ Bir göz Allah için ağlarsa, Hakk’ın lütfu ile bir gün gözyaşı diner. Bir gönül Allah için tutuşur ve yanarsa, O’nun faziletli ikramları ile ateşi söner. Nihayet her ağlamanın sonu gülmektir. Binaanenelayh, akıbeti gören, mübarek bir kuldur. Nerede akarsu bulunursa, orada yeşillik bulunur.” Derken ağlamak için yeterince çok sebebin olduğunu açıklıyor. Zira gözlerden yağmur gibi yaş akmadıkça, gönüllerde gök kuşağı doğmaz.

“Yol oldur ki, doğru vara.
Göz oldur ki, Hakkı göre. 
Er oldur ki, alçakta dura. 
Yüceden bakan göz değil.” Yunus Emre

Gözyaşı, gül mevsiminde güle karşı akarsa adı aşk olur, en derin yerinden sevgiyi damıtır. Suçlardan sonra tenha gecelerde akarsa tövbedir ve gönülleri arıtır en kara kirlerden. Mademki gözyaşı bir kutlu demdir, elbette önemli bir erdemdir.

Ağlamak insanı özelliktir. Gözyaşının olduğu yere rahmet yağar. Gözyaşı, vicdanın ve insanî duygu yoğunluğunun getirdiği kaçınılmaz bir akıştır ve ağlamak, ağlayabilmek merhametin göstergesidir. Hatta bazı hayvanların bile duygusal anlarda, örneğin yavrularının ölümüne şahit oldukları anda, ağladıkları görülmüştür. Bunlar rahmetin, merhametin tecellisidir.

Kalp, yalnız gözyaşı ile yıkanır ve temizlenir. Gözyaşı ile yıkanan yüzden daha temiz bir yüz de olamaz. Allah için dökülmeyen bir gözyaşı hiç bir işe yaramaz, der büyükler. Allah, halis ve muhlis bir şekilde, gözyaşı dökebilmeyi hepimize nasip eylesin. 

Allah’ım, ürpermeyen kalpten, haşyetle ağlamayan gözden, doymayan nefisten, zikretmeyen dilden, işitilmeyen duadan sana sığınırız.

Selam ve dua ile

Allah’ım, ürpermeyen kalpten, haşyetle ağlamayan gözden, doymayan nefisten, zikretmeyen dilden, işitilmeyen duadan sana sığınırız..

Yüreğine sağlık..

Tutku