Bir papatya tarlası düşün.. İlkbahar ayı.. Ve sen, onun yanından geçen
yolda yürüyorsun... Ve o papatya tarlasında bir papatya dikkatini
çeker.. Binlercesinden birisidir ama sen, onun yanına gidersin.. Onda
seni çeken bir seyler vardır.. O papatyayı olduğu yerden koparırsın..
Sadece senin olsun istersin, sadece senin.. Öleceğini düşünmeden. Ve
gidersin o tarladan... İçindeki şiddetin durduramadığı bir bencillik ama
bir o kadar güzel ve hapsedici.
İşte bu TUTKU...
Yine o tarlanın kenarındaki yolda yürüyorsundur.. Yine milyonlarcası
arasında bir tanesi seni çeker.. Yaklaşırsın, yanına gidersin o
papatyanın.. Gözlerin başkasını görmez olur o an. Onun için herşeyi
yapmak istersin... Dokunmak istersin.. Dokunamazsın, orda, onunla ölmek
istersin. Ama birden hafif bir rüzgar eser ve bir başka güzel çiçek
kokusu gelir burnuna.. Dayanamazsın onun kokusuna.. Unutturur herşeyi
bir anda ve o kokunun geldiği yöne gidersin.. O papatya orda kalmıştır,
yüreğinin bir kenarında.. Paylaşılmamıştır bi çok şey.. Unutulmaz belki
ama geri de dönülmez ona..
İşte bu AŞK...
Yine o yoldasın.. Papatya tarlasının yanından geçen.. Ve yine bir
papatya ... Milyonlarcasının içinde seni çeker.. Gidersin yanına.. Orda
kalakalırsın.. O hiç ölmesin diye her şeyi yaparsın.. Tüm gücünle onunla
olmak istersin.. Oradan seni koparacak hiç bir güç olmadığına
inanırsın.. Ve orda onunla ölene kadar birlikte kalırsın...
İşte bu da SEVGİ...
AHMET ALTAN
