Asla sevmediğim birine seni seviyorum

demedim,

ya da asla birini severken karşılığını

beklemedim...

Dostluğuma değer biçmedim, sevgime

ise hiçbir zaman sınır çizmedim...

Sevdiysem sonuna kadar gittim,

bitirdiysem öldürse de hasreti geriye

dönmedim...

Bazen çok kırıldım, bazen belki de

kırdım...

Ama hata insana mahsustur dedim..

Affettim, af diledim..

Kimileri birden fazla kırdılar kalbimi ama

ben onları yinede affettim..

Onlar belki beni saflıkla yargıladılar.

Belki de içten içe sinsice güldüler...

Ama asıl unuttukları şuydu... Ben

aldanmadım...

Aldanan her zaman kendileri oldular ama

bunu anlayamadılar...

Bir insan kaybının ne olduğu

bilemedikleri için...

Kaybetmek onlar için bir alışkanlık haline

geldiği için..

Oysa ben hiç insan kaybetmedim...

Sadece zamanı geldiğinde vazgeçmeyi

bildim o kadar...