Sevmek ölmekle Baslar
Yapraklar kımıldıyor.
Çok kımıldayanlar düsüyor.
Sonbahar...
Serin.
İnsan kar yaginca degil, böyle capkın, birden geliveren
Sonbahar serinliklerinde yasıyor sogugu., üsümeyi..
Sonra hafif ates yanaklarda...
O atesin öyle bir hali var ki, insani icine döndürüyor.
Hayat sararırken sonbahar gibi, insan icindeki söminenin basına cöküyor duygularıyla..
Orada nostalji var.
Sevgi var.
Sevgi niye var?
Niye hep hazır orada?
Isıtmak icin.
Vefakar sevgi...
Sevgiyi dost edinmek.
Sevgiyi cogaltmak.
Arkadasları cogaltır gibi.
Yalnızlıgı kovar gibi.
Raflardan eski, sıcak bir kitabı,
Tozlu ama sicak bir kitabi cekip alır gibi...
Özlenen dosta kavusur gibi...
Sevgi vefakar...
Simdi buralarda icime dönük, onca sevgiye ragmen yapayalniz...
Hüzünlere bogulmus...
Hem de sonbahar...
Hem de yanaklarim üsürken...
Gönlümün bir kösesinde sicacik bir sömine., bir kösesinde
Haykirislar ki siddetinden duyulmayan...
Yorgunum...
Bu ayriliktan cok beklemenin, sabrin imtihani...
Yorgunum...Cünkü...
SEVMEK ÖLMEKLE BASLAR...
