Bilmediğim bir kentte kaybolmuştum. Nasıl geldiğimi bile bilmediğim bu kentte... Acaba nasıl olduda, ne olduda ben buradayım, hiç arkama bile bakmadan. Arkamda kimleri ve neleri bıraktığımı bilmeden. Uykudamıyım yoksa rüya mı bu, hayırdır inşallah. Derlerdi de inanmazdım, insan bazen saklıkente gider... Neden derdim, orası neresi? İşte bu bulunduğun yer saklıkent. Ama buraları herkes biliyor dedim içimden. Oysa buraları yaşayandan çok bilmeyenlere saklıkent... Olsun dedim, usulca doğruldum oturduğum yerden, etrafıma bakındım, acaba bir başka ben gibi varmı diye. Kimseleri göremedim. Demekki dedim kendime benden başka saklanmak isteyen yokmuş. Halbuki bende saklanmak istemiyordum, ne bileyim niçin. Ama bir şey itiraf edeyim gizemli bir yer. Aslında herşeyin meydanda olduğu fakat herkesin onu göremediği bir yer. Saklıkent, içimdeki tüm sırları sana bırakayım da sakla onları en mahrem yerinde. Daha sonra belki yeniden gelirim sırlarımı seninle paylaşmaya.Kimbilir neleri, kimleri sakladın kentinde... (Bilinmeyen, gidilmeyen, görülmeyen her kent saklıkenttir) Saklıkent kalmasın

, 'Yapmaya değecek tek yolculuk, içimize yapacağımız yolculuktur', ; özgün çağrıya kulak vermeli ve yüreğimizin götürdüğü yere gitmeliyiz.'