Aydınlığı arıyoruz dedik, önümüze bir ampul çıkardılar.

Yakan da yandı, yakmayan da.

Hâlbuki her aydınlık ille de bir ampulden sızabilecek cılız bir ışık değildi.

Aydınlığı aramak dediğin; uygarlığı yakalamak, insan gibi muamele görmek, huzur ve mutluluktan geçiyordu ama olmazsa da olmuyordu işte.

Zor günler geçiriyoruz.

Daha doğrusu, zor günler geçiriyoruz demeyi seviyoruz.

Dediklerinin en zıddını yapıp Atatürkçü olduğumuzu söylemeyi, hamdolsun diyerek dinsizleştiğimizi ifade etmeyi, Allah Allah nidalarıyla Allahsızlaştığımızı kabak gibi göstermeyi sevdiğimiz gibi.

Kapanan esnaf kepenkleri, işsiz sayısındaki devasa tırmanış, iflas eden koca koca kuruluşlar hızla artarken, ihracat bilmem kaç yıl öncesine gerilemişken, gayri safi milli hasıla dediğiniz şey gayri saf insanımızı aydınlıkta karanlığa mahkum ederken bir yandan da Türkiye büyüyor masalına nağme diziyoruz.

Helal olsun cümlemize.

Bir akıl hastanesini ziyareti sırasında adam doktora sorar:
— Bir insanın akıl hastanesine yatıp yatmayacağını nasıl belirliyorsunuz?
Doktor:
- Bir küveti su ile dolduruyoruz. Sonra hastaya üç şey veriyoruz. Bir kaşık, bir fincan ve bir kova. Sonra da kişiye küveti nasıl boşaltmayı tercih ettiğini soruyoruz.
- Siz ne yapardınız?
Adam:
— Ooooo! Anladım. Normal bir insan kovayı tercih eder. Çünkü kova, kaşık ve fincandan büyük.
'Hayır', der doktor.
— Normal bir insan küvetin tıpasını çeker!
......
Bundan çıkarılacak ders:
— Sadece bize sunulanlar dışında, çözüm bulmaktır akıl.

Bittik, tükendik, dayanamıyoruz seslerimizin böylesine yükseldiği bir ortamda yine de yukardan bizi seyreden biri yanımızda olduğunu gösterdi sanki bugün.

Sanki bugün, kaşık, fincan ya da kova arayıp bulmak yerine o tıpayı çekeceğimize olan inancım daha da bir arttı.

Nasıl mı?

İşte böyle… Tıpkı bu akşam ki gibi… Türk gibi… Sevgi ve umut gibi… Ay ve yıldızın muhteşem buluşması gibi…