Efendimiz'in örnek yetim sevgisi...
Kendisi de bir yetim olan Peygamber Efendimiz, yetim çocuklara sahip çıkıyordu.İşte onlardan birisi: Beşir bin Akra. Hz. Beşir, Uhud savaşında babasını kaybetmişti ama daha sonra öyle bir babaya kavuşmuştu ki, herkes ona imrenmişti...


Peygamberimiz’in yetim çocuklara apayrı bir şefkati vardı. Onlara çok şefkatli davranırdı. Kendisi de yetim olarak büyüdüğü için, yetimliğin ne kadar acı ve zor olduğunu biliyordu. Yetimlere olan merhametinden dolayı, devamlı olarak onları korur, haksızlığa uğradıkları zaman haklarını arardı. Peygamberimiz’in kendi evinden de yetim eksik olmazdı.

Hz. Hatice ile evlendiğinde, Hatice validemizin ölen kocasından Hind isminde bir erkek çocuğu vardı. Peygamberimiz o yetime kendi öz çocuğu gibi bakmış, yetiştirmişti. Yapılan savaşlar sonunda şehit düşen sahabîlerin çocukları yetim kalıyordu. Peygamberimiz bu çocuklara ayrı bir ilgi gösterir, onları yalnız bırakmaz, ihtiyaçlarını karşılardı.

Bazılarını da bizzat kendi himayesine alırdı. Peygamberimiz bir bayram namazından sonra mescitten çıktığında, çocukların neşe ve sevinç içinde oynadıklarını gördü. Bir duvarın dibinde de perişan kılıklı ve mahzun bir çocuk ağlayıp duruyordu. Dikkatini çekti. Doğru onun yanına vardı. "Yavrum, neyin var, niçin böyle üzgün duruyorsun? Arkadaşlarınla birlikte niçin oynamıyorsun?"

Çocuk bir yetimdi. Babası Uhud’da şehit olmuştu. Annesi de başka biriyle evlenince çocuk sahipsiz kalmıştı. Resul-i Ekrem Efendimiz çocuğun elinden tuttu. Başını okşadı, gönlünü aldı. Sevindirici bir haber verdi: "Neden ağlıyorsun? Ben baban, Aişe annen, Fatıma kardeşin olsun, istemez misin? Çocuk sevincinden uçacak gibiydi. Heyecanla, "Nasıl razı olmam, Yâ Resulallah?" diyebildi.

Peygamberimiz çocuğu aldı, evine götürdü. Yedirip içirdi, üstünü başını giydirdi. Karnı tok, sırtı pek olan çocuk bir süre sonra oynayan çocukların arasına karışmak üzere sokağa çıktı. Neden sevinmeyecekti? Babası cennete gitmişti; ama şimdi babasının yerine geçen insan, bütün babaların en hayırlısıydı.

iŞTE ŞiMDi YETiM KALDIM!

Arkadaşları Beşir’in halindeki değişikliği görünce etrafına toplandılar. Merakla sordular: "Sen daha önce ağlayıp duruyordun. Şimdi nasıl oldun da bu hale geldin?" Beşir cevap verdi: "Açtım, doydum; çıplaktım, giyindim; yetimdim, Resulullah babam, Aişe annem oldu."

Bunun üzerine diğer çocuklar Beşir’e gıpta ederek şöyle dediler: "Ne olaydı, keşke bizim de babalarımız Uhud’da şehit olaydı da, biz de öyle bahtiyar bir babaya kavuşmuş olaydık." Peygamberimizin vefatına kadar Beşir bin Akra onun yanında kaldı.

Peygamberimiz ebedî âleme göçtükten sonra Beşir için asıl yetimlik başlamış oldu. Şöyle ağlıyordu: "İşte şimdi yetim kaldım, işte şimdi garip oldum." (A. Şahin’den) Yetimin sadece başını okşamak bile çok büyük bir sevap ve cennet müjdesidir. Efendimiz bu sevabı şöyle ifade buyururlar:

"Kim sırf Allah rızası için şefkatle yetimin başını okşarsa, elinin değdiği saçlar sayısınca ecir ve sevap kazanır. Yanındaki yetime iyilik yapan kimse ile ben şu iki parmak gibi Cennette beraber olacağız." Daha sonra da orta parmağı ile işaret parmağının aralarını açarak gösterdi. Evet annesini, babasını kaybetmiş yetimler bizim de evladımızdır.

Şöyle bir etrafımıza bakalım. Çevremizde böyle çocuklar varsa onlara sahip çıkalım. Az önceki hadisi beraber okuduk. Unutmayın, yetim ve öksüze yardım edenler, cennette Peygamber Efendimiz’le beraber olma şerefine nail olacaklar. Ne mutlu onlara!

Bismillahirrahmanirrahim

Peygamberimiz (sav) bir gün: "Burnu sürtülsün, burnu sürtülsün, burnu sürtülsün" dedi.

"Kimin burnu sürtülsün ey Allah'ın Resulü?" diye sorulunca şu açıklamada bulundu:

"Ebeveyninden her ikisinin veya sadece birinin yaşlılığına ulaştığı halde cennete giremeyenin.