Bir inci avcısı gibi, ta derinlere dalıp tek tek bütün
istiridyeleri açarak,
bir sevinç arayacaksın.
Hayaller kuracaksın.
Hatıralarını bir daha gözden geçireceksin.
Sevdiklerini düşüneceksin ve seni sevenleri.
Özlediklerini düşüneceksin ve seni özleyenleri.
Teninde iz bırakanları ve senin izini taşıyan
tenleri.
Seni şakalarıyla güldürenleri ve senin şakalarına
gülenleri.
Sevinçlerini, hayallerini, hatıralarını.....




Ben senin en çok sesini sevdim
Buğulu çoğu zaman, taze bir ekmek gibi
Önce aşka çağıran, sonra dinlendiren
Bana her zaman dost, her zaman sevgili

Ben senin en çok ellerini sevdim
Bir pınar serinliğinde, küçücük ve ak pak
Nice güzellikler gördüm yeryüzünde
En güzeli bir sabah ellerinle uyanmak

Ben senin en çok gözlerini sevdim
Kah çocukça mavi, kah inadına yeşil
Aydınlıklar, esenlikler, mutluluklar
Hiç biri gözlerin kadar anlamlı değil

Ben senin en çok gülüşünü sevdim
Sevindiren, içimde umut çiçekleri açtıran
Unutturur bana birden acıları, güçlükleri
Dünyam aydınlanır sen güldüğün zaman

Ben senin en çok davranışlarını sevdim
Güçsüze merhametini, zalime direnişini
Haksızlıklar, zorbalıklar karsısında
Vahşi ve mağrur bir dişi kaplan kesilişini

Ben senin en çok sevgi dolu yüreğini sevdim
Tüm çocuklara kanat geren anneliğini
Nice sevgilerin bir pula satıldığı bir dünyada
Sensin, her şeyin üstünde tutan sevgini

Ben senin en çok bana yansımanı sevdim
Bende yeniden var olmanı, benimle bütünleşmeni
Mertliğini, yalansızlığını, dupduruluğunu sevdim
Ben seni sevdim, ben seni sevdim, ben seni...

Ümit Yaşar Oğuzcan

“ İyi ki varsın
Nefesine Dokunamadigim
Yüreğimde soluduğum cansın.
Sen Kiyamadigimsin
Mutluluklarda nefes aldığımsın…”

Seni Anlatmamı İsteselerdi . . .
Benden, seni anlatmamı isteselerdi, Bir

yürek anlatırdım içimde koskocaman bir dünya, dünyada kocaman bir fener ve sevgi yolu aydınlatan

Deselerdi yaz onu; yazardım en güzel şiirleri dilsiz istekleri dipsiz kuyu sarnıçlarında yuvarlanan aşkları.

Yazardım parmaklarım morarıncaya kadar yazardım, yüreğim yorulup duruluncaya kadar.

Deselerdi çiz onu; çizerdim dünyayı, dünya her tarafı yediveren gülleri yedi renk açan, en mevsimsiz çiçeklerin açtığı nakıslı oyalı

özenli Bir dünya ve korkardım kendi çizdiğim dünyaya dokunmaya, korkardım çiçeklerin yapraklarının solmasından.

Deselerdi

kim O?

O derdim o iste yüreğinde deryaları taşıyıp ta tek bir dünyalıya konuşamayan, o sınırsız sevgi deryasında yelken

açıp giderken sevgisini utangaç kişiliğine gömen biri idi.


Ve O derdim;

Beni sabahlara kadar kendisini düşünmek zorunda bırakan biri. O konuşsa yüreğindeki allı

tebessümlerde kaybolurdum, konuşsa yanmadan yıkılmadan söndürürdü beni derdim.
O;ki benim başımı döndüren, görmediğim kadar özlediğim, özlediğim
kadar dokunamadığım, dokunamadığım kadar ürkek...


Ve O derdim;
Yaşayıp ta yitirdiğim değil yaşamayıp ta

bilmek istediğim, konuşmasını beklediğim, hasretlendiğim, hasreti
ile eridiğim, yanımda iken bile özlediğim, gittiği yolu kıskandığım, aydınlık günlerimi aradığım.
O derdim...

Hic arkadas yok