Keşke belki gibi kelimeleri aklından çıkartmaktır...
Uykulardan kanter içinde uyanıp dua etmektir...
Sabretmenin erdemidir...
Deniz;
Tanrıyla buluşmaktır...
İnsanın inandığı her şeyin aslında bir yalan olduğuna inanmaktır...
Ölmekten korkmamaktır...
Hayatında bir kere bile olsa gidip dönmemeyi düşünmektir...
Deniz;
Doğumlara ve ölümlere geç kalmaktır...
İnsanın yalnız doğduğunu ve yine yalnız öleceğini hatırlamaktır...
Bir son varsa sonuna kadar gidilecek yerdir...
Deniz;
İNANMAKTIR!
YAŞAMAKTIR!
SEVMEKTİR!
ÖLESİYE SEVMEKTİR!
Şimdi söyle sen karadaki denizi sevdiğini mi zannediyorsun?
Kısa ve net cümlelerle anlatılamıyordu yanlızlık.. Dolu dolu bir boşlukla hala umut etmenin geleceğe umut ekmenin kaldır at bir düşünceyle yoğrulduğu yitik zamanlardaydım.. Çepeçevre sarılmıştım... Adım atmanın dur ikazlarıyla son bulduğu anları defalarca yaşadım.. Kimbilir hangi bilinmezliklere kapı aralar yarınlar.. Hüzne Mutluluğa Kedere Ardı arkası kesilmeyen kahkalara belki Saklıgizli ya da aleni En çokta yüreğine akan gözyaşlarına belki.. Yaşanmadan asla... Aslolan paylaşmak olsa da ne yazık ki o anlardan biride susmak oluyor benim literatürümde... Gönlün değil dilin sustuğu Benimlehatta adımla bütünleşen bir suskunluk.. Çok acıttığında hayat bir geri çekiliş belki kendime...Bilmiyorum... Şimdilerde hüzünler biraz yetim...
en sert rüzgarları
