Aşk kavuşamamaktır.

Aşk kavuşamamak, ulaşamamaktır.Bu yüzden Kerem ile Aslı, Ferhat ile Şirin, Leyla ile Mecnun kavuşamadıkları için aşkları dillere destan olmuştur.Kavuşamadıkları için aşkları bu kadar büyük olmuştur. Eğer onlar kavuşsalardı aşk denen bir olgu asla kalmayacaktı.O gözlerinde büyüdükçe büyüyen sevgililer, birlikte yaşamaya başlandığı zaman günlük yaşamımızın bir parçası olurlar. Zaman zaman yalnız kalma ihtiyacı duyar insan ve o an kimseyi istemez. Eğer aşık oldum dediğiniz kişi daima sizinle birlikteyse ondan da bazı anlarda sıkılacaksınız. Birlikte yaşama kuralları, sevgi, saygı, yaşam kavgası, aşkın yerini alacaktır. Daima birlikte yaşayan insanlar mutlaka birbirlerine karşı hata yapacaklar. Büyü mutlaka bozulacaktır.


Aşk kavuşamadığın, ulaşamadığın bir şeydir. Mevlana tanrıya aşıktır. Babasını hiç tanıyamayan çocuk babasına, annesini tanıyamayan bir çocuk annesine, Çölde susuz kalan toprak suya. Karanlıklar gündüze aşıktır. Ama kavuşma olduğu zaman ona duyduğumuz özlem, hasret bitecektir.Aşk bitecektir. Onun yerini alışkanlıklar, sıradanlıklar almaya başlayacaktır.
Sevmek güzeldir.Sevilmek kadar güzel.Sevgi yakınlık, aşk uzaklıktır. Sevgi yaklaştıkça büyür. Aşk uzaklaştıkça.

Aşk kavuşamamaktır.

Aşk nedir? dediler Mansur’a. Sabredip bekleyin dedi.
Üç güne varmaz görürsünüz. Önce kollarını ayaklarını kestiler
Her uzvu Aşk dedi. Astılar, bedenini o yine Aşk dedi.
Yakıp küllerini nehre saçtılar
Her bir zerresi Aşk ile Enel-Hak dedi.”

Aşkı aşka dönüştüren bence ayrılık değil,kavuşamamak değildir...aşkı beraberken,el eleyken,göz gözeyken de aşk olur.ama şuda bir gerçekki ayrılık ateşler aşkı...hatta ferhat ile şirin hikayesinde derlerki ;her bahar iki mezar üzerinde iki gül bitermiş.Tam birbirlerine kavuşmak üzereyken,mezarların ortasında bir kara çadır peyda olur,iki gülün kavuşmalarını engellermiş...