En acı yalnızlık, senin verdiğin yalnızlık oluyor. sen yokken birşey düğümleniyor boğazıma,yutkunamıyorum. nefes alamıyorum,sıkışıyor kalbim.bulunduğum yerde yığılıp kalacakmışım ve birdaha hiç kalkamayacakmışım gibi geliyor bana. Oysa senden öncede yalnız kaldı bu yürek. gidenlerin bıraktığı tortuyu taşımayı bildi.bir tek sen böyle çaresiz bırakıyorsun beni. bir tek sen yokluğunla beni ölüme taşıyorsun. Ama elini uzattığında değişiyor herşey. Yokluğunun dilimde bıraktığıo acı tat, kalbimdeki o ağrı, yüzümdeki o üzgün tavır kayboluyor. yüreğim deli bir ırmak gibi çağlamaya başlıyor. hiç bitmeyene bir çoşkunun içinde buluyorum kendimi. başka hiç bir duygu sana yakın olmanın,seninle olmanın verdiği hazzı vermiyor bana. Gördüğümde seni titriyorum.bir yaprak gibi sallanmaya başlıyorum.saklayamıyoum güşülerimi. sevinç duygusu yüzümden bütün hücrelerime yayılıyor.”ne güzel” diyorum..”yaşamak ne güzel”… Gerçektende öyle… seninleyken hiçbirşeyden korkmuyorum.her zorluğu yenebilecek gücü sen veriyorsun bana… yetersiz kalıyorum,bu aşkı anlatacak kelime bulamıyorum. Yaptığım herşeyde,gittiğim heryerde sen de oluyorsun…. yinede seni sana şikayet etmekten başka çarem yok. zamansız gidişlerin felç ediyor ben,yapma… böylesine severken seni, yokluğunun acısına dayanmak kolay olmuyor. hani sen varken tıkır tıkır işleyen zaman, yokluğunda duruyor.ne geceler geçiyor, ne gündüz…. ne içtiğim suyun tadı var, ne yediğim yemeğin. Sitemimdir,doğru. Yokluğunun bu kadar dayanılmaz olduğunu söylemeyip de saklasam kime faydası olacak? Bunu anlatabilirmiyim ki sana ? Gitme yar, sensizliğin o korkunç girdabında tek başıma bırakma beni.seni yaşamak istiyorum, seni ve senden başka kimse kandırmayacak beni…