Başka hangi dilde, hangi kültürde vardır, ya da var mıdır, varsa nasıl söylenir? Bilmem… Ama bizde genellikle büyüklerden küçüklere, bir başka deyişle deneyimli yetişkinlerden, deneyimsiz gençlere bir öğüt gibi, istendik bir özellik, bir marifet, bir buluş gibi söylenir durur:
“Köprüyü geçinceye kadar, ayıya dayı de” gerçek anlamını ( gerçekte ayı kim,dayı kim?:) )bir başka tartışmaya bırakıp, biz mecaza döndüğümüzde; doğrudan doğruya ,”işin bitinceye kadar, iki yüzlü olup,dalkavukluk etmende bir sakınca yoktur.Çıkarın için gerçeği saklasan da, söylemesen de,ve hatta değiştirsen de pek önemli değildir.Sonuçta senin geçici bir süre “dayı” demen “ayı”yı dayı yapmaz” Ne kadar da masum (!) bir tavır gibi görünüyor.

Gün gelip köprüdeki ayı kendisini dayı sanıp hatta inanıp ve dayı olduğunu dayatmaya başladığında, kimin sorumluluğu daha ağırdır? Doğal bir biçimde ayı ayı bakan ayının mı? Yoksa ona dayı diyerek yanıltanın mı? Ya da bu ikiyüzlülüğü öğütleyen deneyimlilerin mi? Usta dalkavukların yani…
Buna engel olmak zor belki ancak olanaksız değildir. Biraz cesaretle, ayıya gerçeği söyleyenler çoğaldığında, ona “dayı demeden geçebiliriz” köprüleri. Ayı kendisine ayı dememizden alınmaz o zaten biliyor… Biz de bilmeliyiz, bilmekle yetinmeyip bildiğimizi söylemeliyiz.
Bunu yapamadıkça ayıların dayılaşmasına, tüm köprübaşlarını tutmalarına destek oluyoruz. İkiyüzlü, çıkarcı, kişiliksiz, korkak, kurnaz olmayı onaylayıp övüyoruz.