İşkence gibi geçen onca aydan sonra bambaşka hissediyorum kendimi, anıların içinde, onunsa kilometrelerin yetemediği kadar uzağında.. Sanki bilmediğim bu yollarda karşıma çıkacakmış gibi bekliyorum her yeni kilometreyi, her şehri daha da umutlu geçiyorum. Sanki bu hiç bilmediğim, geçmediğim bu yollarda, daha önce hiç görmediğim bu insanoğlu değil de o yanımda oturan. Onu hissediyorum..
Kulağımdan içime akan tüm şarkılar her damarımda biraz daha onu işliyor içime..
Uykusuzluğuma inat bu gece, ona uyuyorum..
Eylül taze bitti,
Aşk kaynıyor kanımda..
Dur durağı yok hayalinin..
Bedeninin,
Ellerini,
Gözlerini,
Kokusunu teninin;
Bebekler gibi..
Bir de o eşsiz aşkını yad ediyorum; unutamadığım..
Özlüyorum bir şeyleri, neyi bilmiyorum.. Özlediğim o mu, umarsız aşkı mı, kestiremiyorum. Canım yanmıyor eskisi kadar, bu sayfada gözyaşı yok, kanım kaynıyor içimde hepsi bu..
Dışımda ilkbahar, sensiz..
Ne kadar yenilik katsam da hayatıma unutamıyorum.. Yanında uyurken bir başka tenin, onu hayal ediyorum.. Mutsuzum, gülmüyorum desem yalan olur. Ellerim boşlukta değil, tutunuyorum. Avuçlarımı ısıtıcak kimse yok sadece, ve bu kahrolası aşk damarlarımdan akmadan ısınmayacak bu eller, üşüyorum..
Yokluğunu her sabah uyandığımda, her gece uyuyana kadar, her sabah ezanında mutluluğuna dua ederken yaşıyorum. Bıkmadan seni damarlarımda taşıyorum, artık aşk-ı aşıyorum..
Aşk dediğin ya nefrettir ya hasret, hasretim oluyor, doldukça taşıyorum. Taştıkça; yazıyorum.. Bilmediğim yollar bilmediğim şehirlere varıyor, okumana değmez, kendimden kaçıyorum..
