Söylenmeyen sözlerin ağırlığı demir balyalar gibi çöktü yüreğime...
Bir yanardağ misali gönül dağım!Hani bazen diyorum ki patlasa bu yanardağ!...
Dökse içindeki her şeyi dışarı!...Boşalsa!...Rahatlasa artık!...
Sonra duruyorum...Sonra susuyorum...
İçimden çıkan lavların etrafı yangın yerine çevireceğini düşününce
kilit vuruyorum dilime....
"Yan!" diyorum içime!..."Sadece sen yan!" Ve "Dayan!" diyorum gönlüme!...
" Herkes mutlu olsun!Sen dayan!.."
Dayan be gönlüm!...
Dayan ki elbet birgün görecektir sevgili arşa yükselen alevlerini...
Dayan ki elbet bir gün sende açan alev kırmızısı güllerin kokusu
yâre ulaşacaktır...
Dayan ki bir gün alevlerin sevgilinin gözyaşıyla buluşacaktır...
Dayan gönlüm!... Seni de elbet bir anlayan olacaktır!...
Dayan be gönlüm!..İçine akıttığın gözyaşınla bile sitem etme sevgiliye!...
Derdini başına tac et "Sevgiliden geldi." diye...Ve dayan sorma
"İçime bu yangını salıp da nereye gitti?" diye!...
Sen sevgine sadık ol o seni sevmese bile!.
Dayan be gönlüm!...Bîçâre değilsin Yaradan sana yâr...
Kimsesiz değilsin yanında
"Kimsesizler kimsesi" var!...Biliyorum!
Sığmazsın hiç bir yere bu sevdayla dünya sana dar!...
Ama dayan gönlüm!..
Dayan ki her gecenin mutlaka bir sabahı var!...
Dayan be gönlüm!...İçindeki aleve attığın tohumları gözyaşınla yeşert!
Dayan ki her şey bitecek bir gün kalmayacak ne gam ne dert!...
Alev kırmızısı güllerden der demet demet...
Bil ki!...
Bil ki bir gün mutlaka bitecek bu hasret!...