bir garip hüzün çöker insana
el ayak çekilince
tek başına kalırsın dünyada
etraf sessizleşince
inan bu ev alışamadı
hiçbir zaman sensizliğe
şimdi sensizlik oturuyor
kalkıp gittiğin yerde
yalnızlığa elbet alışır bedenim
yalnızlıkla belki de başa çıkabilirim
çok zor gelse bile yaşar öğrenirim
sensizlik benim canımı acıtan
bir derin korku düşer ruhuma
duvarlar seslenince
karanlık oyun oynar aklıma
gölgeler dans edince
inan bana alışamadım
hiçbir zaman sensizliğe
şimdi sensizlik dolaşıyor
çıkıp gittiğin bu evde
.
