küçük bir kartanesi olmak
apansızca akmak isterken kalbine
erimiş kartanesi gibi kayıp gittim kalbinden
sen giderken yanan yüreğime
söndürmeye yetmedi küçük kartanesi
bir mum yaktım aydınlatsın diye kalbini
kaderimi küçük mumun aydınlatmaya
yetmedi ne gücü nede küçücük ışığı
sensiz geçen her günümü
takvim yaprağını koparıp
her gece yastığımın altına koydum
sensizliğime sarılıp her gece seninle uyudum
şimdi yastığımı uykumu bir kenara attım
bir ben varım bende kendime fazlayım
o da yetmedi kendimide artık bir kenara attım
