Seni düşünüyorum. Yağmursuz bir iklime yağmak için koşarken bulduğum seni… Telaşlıydın ben zorunlu mevsimimde kalacaktım. Gelip geçerken uğrayacaktın bana sadece. Yağmaya zamanın yoktu ki.
Zamanın öfkeleri arasında gidip gelirken sevmelerim “umut” denen yaşam kaynağını beslemeye çalışıyorum. Umut senin gözlerinin içine çizilmiş bir resim… Yüreğine dokunmak sanki.
Dilinden dökülen “canım”larına işliyorsun. Canımların canıma işliyor. Biliyorum bir yazı ya da bir mesaj arasına sıkıştırılmış “canımsın”larla besliyorum işte umudu.
Şimdi ben yokum. Yoklukla varlıkla da işim yok zaten. Düşün ki bakışındayım! Bir ömrü orada geçirebilir sadece bunun için mutlu olabilirim. Mutluluk benim için sana ait küçük bir parçada bulunmaktır. Yeter mi? Yetmez belki. Ama hiçbir zaman daha çoğunu istemem. Biliyorum çünkü “vaktinden çok sonra gelen” olduğumu...
