Yorgun ve yalnızım. Kaldırımlara misafirim… Gecenin gözleri üzerimde. Denizin ortasında küçük bir adayım yüzme bilmem… Yüreğimi bir yere bırakmışım bıraktığım yerden çok uzaklardayım. Kapıları kapatmışım üstüme sürgüleri beynime çekmişim. Ey! Sabreden derviş bana da sabretmeyi öğretsene. Ama çok şey bilirim. Renkler ve zevkler hiçbir şey ifade etmez bana… Sonların başladığı yerden başlangıçların son bulduğu yere gidiyorum. Kara bir tren gibiyim yani bir istasyondan bir istasyona hep aynı raylar üzerinde. Yağmurun yağması benim için romantik değildir ben kurşun yağmurlarını bilirim. Benim güneşim batmaz dünyam dönmez ayım hep mehtap halindedir rüzgârlarım doğudan eser… Kadehime doldurduğum hüzünle sarhoş olurum Mezem ise bir dilim umut. Ezbere bilirim yaşamayı yaşarken savaşmayı. Ben buralara ait değilim. Dağları sırt sırta vermiş bir ülkem surlarla çevrili bir şehrim. 12 den sonra volta attığım caddelerim kızıl sakallı bir dayım bir de kara gözlü yarim var benim. Söyleyemediğim düşüncelerim var. Her akşam ayrı bir meydanda Atatürk heykelinin karşısında olmayan aklımı dar ağacına asar ipini çekerim. Ölüm ölüm kurşun olup yağar üzerime. Binlerce kez öldürülmüş ama ölmemişim. Ben sıratın canbazı doğal bir felaket sosyal bir belayım. Benim mevsimim değişmez sadece bahardır. kuşlardan sadece güvercini bilirim yüreğim kanatlarıyla beraber çarpar. İnsanlardan yalnız çocukları severim onları da büyüyünceye kadar. Bağıra bağıra şarkı sözlerilar söylerim sessiz sessiz şiirler yazarım. Bilmediğim yerlerin tanımadığım kişilerin resimlerini çizerim. Kendimle sohbet eder kendi kendime gülerim. Telefon kulübeleriyle kavga ederim. Asfaltın siyahında kaybolur düşüncelere dalarım. Çıkmaz sokaklarda kendimi arar bir de üstüne güzel hayaller kurarım. Sonra sonra hayallerimle beraber suya düşerim. Çayım sekiz şekerlidir cigara üstüne cigara yakarım. Dumanı iner efkarımın şehrin üstüne. Parayı sevmem ama para için çalışırım. başımı omuzuna dayamadığını hatırlar hayal de olsa omuzlarında uykuya dalar Rüyalar görürüm uyandığımda hiçbirini hatırlamadığım halde… Güzel bir yaşam benim için anlam taşımaz kimseye düşman değilim kimseye de dost olmadım. Ben kendime bile yabancıyım… Duygularım hep sansüre uğramış bir ******nin hayatı gibi yalancıdır gözyaşlarım… Ufacık bir bakış boğazımı düğümler. Kimi özlediğimi bilmeden hasretin en yoğun halini yaşarım. Ah! İçimden dağıtmak gelir dağıtamam ya kendimi dağıtırım. Gözlerimin kahverengisi gitgide koyulaşıyor insanlarınki kankırmızılaşır. Bakamam kimsenin yüzüne sevgiye muhtaç bir yavruya döner yüreğim… Kalbim titrer haykırırım ama duyuramam sesimi… Yine de sardığım tütünde yaktığım cigarada bulurum mutluluğu… ağlamamaya yemin etmiş gözlerim… Sonu dramla biten bir hatıra üç bölümlük bir komedi dizisiyim. Çoğu zaman çorbama kinimi doğrar öfkemi kaşıklarım. Zehir kokan bir gül biter dudaklarımın arasında Kimisi tükürür kimisi öper. Tükürene mezar öpene lalezar olurum. Zülfün hergece ihanetler rıhtımında. Ciğerimin üstünde sevdasını kurşuna dizer. Ve ufacık bir bakış boğazımı düğümler. Ben deliyim… Bulmacaya benzerim. Kimi zaman soldan sağa bir nota. Kimi zaman yukarıdan aşağıya Eski Mısır’da bir Tanrıyım. Ben deliyim geceyi ikiye böler sonra hayatın adını yalan koyarım… Ben deliyim ben yüreklerde ünlem kafalarda soru işaretiyim. Ben deliyim bağrı taşlarla dolu bir Toprak parçasıyım. Bir uçtan bir uca kurumuşum. Karınca yuvaları ve Ayak izleriyle süslüdür tenim… Kar yağar üşürüm güneş olur kavrulurum. Mutluluğu uzaktan seyrederken cebimde küçük umutlar biriktirir gözlerimi kapının eşiğine dikerim. İşte o zaman hayat acı kahve tadı verir hep içime atarım ama kendimi içine atacak bir yer bulamam. Anlamayana az gelirim anlayana çok… Ne yarınlar birşey bekler benden ne de ben yarınlardan…
yüzme bilmem…
