Bize sevmesini ögretmediler sevgili, bize hep sevgiyi saklamasini ögrettiler. Hep bekletmeyi...hep ertelemeyi... Bu yüzden biz kiminle birlikteysek bir digerini ama hep uzakta olani özledik, hiç dinmedi doyumsuzlugumuz, biz hep uzaktakini sevdik sevgili... Yanimizdakini degil, odamizin duvarinin arkasindakini degil, birseyler paylastigimizi degil, uzaklardakini, ulasamadigimiz kadar uzaklardakini sevdik... Yanimizdakileri kirip geçirdik, incitip üzdük de, hep ulasamadiklarimiza sakladik söyleyemedigimiz o güzel sözleri... 

Isimsiz Sevgiler Bize sevmesini ögretmediler sevgili, bize hep sevgiyi saklamasini ögrettiler. Hep bekletmeyi...hep ertelemeyi... Bu yüzden biz kiminle birlikteysek bir digerini ama hep uzakta olani özledik, hiç dinmedi doyumsuzlugumuz, biz hep uzaktakini sevdik sevgili... Yanimizdakini degil, odamizin duvarinin arkasindakini degil, birseyler paylastigimizi degil, uzaklardakini, ulasamadigimiz kadar uzaklardakini sevdik... Yanimizdakileri kirip geçirdik, incitip üzdük de, hep ulasamadiklarimiza sakladik söyleyemedigimiz o güzel sözleri... Özledigimiz sevgiden delice korktuk biz sevgili. Sevmek bizim için sinirlarimizdan hiç çikmamakti. Kendi sinirlarimizda sevmek hep kapana kisilmakti. Bu korku yüzünden hep karsimizdaki insanlarin sevgisini eksik bulduk, küçümsedik onlarin sevgisini, yeni heyecanlar arama istegi vardi. Bir kiside takili kalmak ne kadar basit diyorduk. Gözümüz hep uçan kuslardaydi. Yüksek daglarin en tepesinden bakiyorduk insanlara biz. Sorun bizdeydi sevgili. Sevgiye inançsiz olan bizdik... Bir insan bizi sevmeye basladiginda, yenildiginde sevgimize; ondan uzaklasir, nasil da tiksinirdik sevgilerinden biz. Ama bizden biraz uzaklasmaya görsünler onlari yana yakila nasil da arardik. Çünkü biz sevilmeye alismistik, hatirlasana nasil da ihtiyaç duyardik seslerine, kokularina. Kaybolmustuk dagittigimiz sevgilerde. Kim bizi seviyordu, biz kimi seviyorduk. Sinirlar erir, karisirdi hersey. Öksüz sahipsiz bir sevgimiz vardi ama onu kime verecegimizi sasirdik. Inanirlardi bize,inanirlardi o öksüz, sahipsiz, basibos sevgimize. Çünkü çevremizdeki herkes o kadar hasretti ki sevgiye... Çünkü onlar da bizim gibi sinirlar içinde büyümüslerdi. Açilamiyorlardi,kendilerini taniyamadan çikamazlardi, sinirdan izinsiz çikis yoktu bize,sevgiye geçit yoktu. Kaç zamandir kendimizi kandirdik sevgili. Kimi sevenler sarkilarda yasatir sevdigini,kimi eski cüzdanindaki eski, soluk bir resimde, kimi ise hayallerle süsledigi sinirli dünyasinda anlatacak çok seyleri yoktur. Çok olan sadece çektikleri acilardir sinirli dünyalarinda. Bunu bilirler sevgili,ama kiramazlar zincirleri. Aski,sevmeyi,sevilmeyi kendimizi adamayi o kadar çok özlemisken, ayni zamanda ikiyüzlülükte içimize islemisti.Kendimden biliyorum, gözümüzde hayatimizin zerre kadar önemi yoktu. Gerektiginde hayatimizi hiçe sayacak kadar kahraman ama bir o kadar da yalanci ve riyakardik sevgili. Patlayici bir madde gibi tasirdik sevgileri. Kaygi dolu,ürküntü dolu bir sir gibi tasirdik sevgileri. Okudugumuz yoksulluk romanlarinda,gözyaslariyla seyrettigimiz filmlerde anlatilan kahramanlarin hayatlarindan daha berbatti hayatimiz aslinda. Ama kendimize duymadigimiz sefkati onlara duyardik... Birbirimize ne kadar ne kadar üzüldügümüzü gösteremedigimizden, birbirimizin derdine yeterince egilemedigimiz için bu filmlerdeki kahramanlarin hayatlarina aglardik doyasiya.... Aslinda birbirimizi çok sevmek istiyorduk, ama nedense çok utaniyorduk bundan ve hep erteliyorduk. Yürürken sokakta karanliklar eslik ederdi yalnizligimiza. Sokagin sonunda o gökyüzünün yalanciligi bizi de vururdu kaybolan o sahipsiz asklarida... Biliyormusun bugüne kadar hep seviyormusum gibi yaptim ben. Aslinda onlari tanimiyordum ben,ama yinede ihtiyacim vardi sevgilerine . Bagislasinlar beni ve unutmasinlar,onlar adina onlardan daha çok aci çektim ben... Bir tek seni taniyorum aslinda ben... Bir tek seni... Dinliyorum anlat hadi... Demek sonsuza dek kaçiyormus insan kendisinden...