Bu yıl gidemiyorum diye içim içimi yakıyor adeta ve hüzünle gözlerim buğulanıyor.
İçimde bir sızı derinden derine beni yakıp kavurmakta…
Kulağımda bir ses susmamacasına haykırıyor…
Gel diye beni çağırdığını hissediyorum damarlarımda…
Ve…
Duygularım fışkırıyor…
Biliyorum kelimeler anlatmaya yetmez, benzetecek bir nesne yok onu…
Vatan sevgisinin belgesi nasıl anlatılır ki…
Çanakkale’den başka…
Çanakkale …
İsmini yazdığım anda yine boğazım düğüm düğüm oldu. Sanki bir güç damarlarımdan kanımı çekiyor. Gözlerimde onurla akan yaşlar ve işte diyorum vatan sevgisini en güzel anlatan kelime Çanakkale…
İşte Çanakkale’ye gittiğimde yaşadıklarım, yüreğimden kalemime akanlar;
Çanakkale’ye giderken karmakarışık duygular yaşamaktaydım. Ne zaman ki o topraklara vardım araçtan indik aldığım ilk nefes ciğerlerime dolduğunda kalbimin yerinden çıkacakmış gibi çarptığını hissettim. Oranın havası bir başkaydı. İnsanın tüyleri diken diken oluyordu.
Bir an durdum başımı önüme eğdim ve öylece o topraklara baktım. Bir an nefesim kesildi sanki bir kuvvet boğazımı sıkıyordu. Belki bu durum içimdeki suçluluk duygusundan kaynaklandı o anda…
Orada bu vatan uğruna bizler özgür yaşayalım diye canlarından vazgeçenlerin önünde bizimkisi de vatan sevgisi mi? Diye düşündüm. Bu vatan uğruna bizler uğruna ölüme koşarak giden o kınalı kuzuların karşısında olmak omuzlarımın çökmesine neden olmuştu. Boynum eğilmişti huzurlarında şimdi daha da suçlu hissediyordum kendi mi?
Sanki bir ses kulaklarımı yırtarcasına çınlıyordu sizler vatanı ne kadar seviyorsunuz? Diyordu sürekli…
Birden içimden haykırmak geldi sizler gibi uğrunda ölecek kadar seviyoruz demek…
Fakat boğazım düğümlendi gözlerim buğulandı ve yavaş yavaş yanaklarıma süzülen göz yaşlarımı saklamak için arkamı döndüm.
Evet suçluydum bu vatanı sevmek ve korumak görevini yerine getiremediğim için suçluydum. Şimdi kalkıp bizlere biz bu ülkeyi bu hale getirin diye mi? Şehit olduk diye soracaklar korkusunu yaşıyordum içimde…
Ne cevap verebilirdim ki…
Geride anasını, babasını bacısını, karısını, sevdiğini, çocuğunu bırakarak vatan sevgisi ile ölüme seve seve gidenlere biz ülkeyi seviyoruz nasıl diyebilirdim. Bizim sevgimiz onların vatan aşkı yanında denizde damla kalmaz mıydı?
O toprakların kokusu bile bir başkaydı. Buram buram vatan kokuyordu. Her nefeste oradaki yatan yiğitlerin kokusu ve hakkı vardı.
57. Alay şehitliğine geldiğimizde içim doldu taştı. İşte dedim burada yatanlar ölme emrine karşı gelmeden vatan sevdası ile şehit olanlar…
Bu noktada Mustafa Kemal bu yiğitlere ölmeyi emretmişti ve vatan aşkı ile bu canlar şehitlik mertebesine ermişti. O an tüm dünya ile bağlarımın koptuğunu hissettim sanki Mustafa Kemal’in emri kulaklarımda yankılanıyordu. Bir biri ardına düşmana karşı çarpışan yiğitlerin şehit düştüğünü hissediyordum. Başım önüme eğilmiş duruyordum adım atmaya korkuyordum bir şehidi rahatsız ederim diye etrafıma bakınıyordum sadece…
Buraları gördükten sonra vatanımı daha çok sevmeye başladım. Bu vatan bu yiğitlerin kanları ile sulandığı için çok değerli bunu hissediyordum.
Artık daha iyi biliyordum buraları gezerken o günleri daha iyi anlıyorum. Bizler bu vatana sahip çıkmalıyız. Çünkü bugün bu topraklarda aldığımız her nefeste o gün burada ölüme koşanların hakkı var. Biz bu hakkı ödemek için onların bize mirası olan bu vatanı sevmeliyiz onların mirasına sahip çıkarak bu vatanı daha çok sevmeliyiz.
O gün orada şehit düşen bütün kahramanlarımızı rahmet ve saygıyla anıyorum. Onlardan bir kez değil bin kez değil milyonlarca kez Allah razı olsun mekanları cennet olsun.
Ne mutlu bizlere ki, böyle bir neslin çocuklarıyız. Ne mutlu bizlere ki, onurla gururla söylüyoruz.
NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE!
Burçak YAZICI
İşte Çanakkale’ye gittiğimizde yaşadıklarımızın harika anlatımı.
