“BeN”De MeCaL KaLMaDı..
“Dur” diyorum, durmuyor, “sus” diyorum, susmuyor!..
Her atışında seni haykırıyor..
Kırık bir dal gibi, dökülmüş yaprak gibi, hazan gibi, kor gibi..
Biraz buruk, biraz donuk, biraz da yanık bu kalbim..
Sadece sende can buluyor!..
Ölmeden öldürüyor, gülmeden ağlatıyor..
Bilmem, ne hallerdeyim..
Perişanım, derbederim..
Halimi arzetmeye ne kelimeler yetiyor, ne şarkılar, ne şiirler..
Ruhum, ruhunu arıyor, bedenimden uzak gibi..
Ama ne tamamen gidiyor, ne de benim oluyor..
Usandım halimden yar!..
Özlem yapışmış yakama!..
Her gece çöktüğünde boğazımda bitiyor
Düğüm düğüm lokma lokma.. Gitmiyor!..
Kor gibi, lav gibi, ateş gibi gözyaşlarım, ta sinemden geliyor!..
Bu yastığım her gece şahit!
Gözyaşlarımla yıkanıyor..
Dayanamıyorum!..
Artık gel!..
Sevdamı ve ruhumu al götür bu bedenden kendi ruhuna kat..
Ben artık yaşamayayım, sonsuza kadar sende hapis kalayım..
Seni sende yaşamak istiyorum!..
“Ben”de mecal kalmadı..
