Senin burada olmadığın gecelerde ellerim kanıyor. Ruhumda ne fırtına kopuyorsa, kanayana kadar hepsini yazıyorum. Senin burada olmadığın gecelerde sesim kısılıyor. Yüreğimi titreten kaç şarkı varsa, hepsini bağıra çağıra söylüyorum.
Bu yalnız gecelerde ben, sanki yanımdaymışsın gibi seninle konuşuyorum. Görenler belki deli diyorlar, belki zavallı. Hasretini dindirmenin başka yolunu bulamıyorum.

Yokluğunun bu kadar ağır olacağı, kimin aklına gelirdi? Bilseydim ki; gidişin ömrümün yarısını seninle götürecek, asla göndermezdim. Önünde dururdum, set olurdum, öyle gülümseyerek “hoşça kal” demezdim.

Şimdi hiç sabah olmuyor gibi. Bu ev, bu can sensizliğin soğuk ayazında kalıyor. Bir bıçak yarası gibi sızlıyor kalbim....

Sevdanın en güzel yanıdır beklemek, bilirim. Hiçbir çiçek, bekleyen bir gönül kadar güzel kokmaz. Sevileni beklemektir aşkın temeli ama ya gelmezsen? Ya hiç gelmezsen? Bu camın kenarında yaşlanıp, son bulursa nefesim? Cesedimi bulana kadar birileri sen hiç gelmezsen?

Ya vazgeçersem bir gün? Senden, seni beklemekten yorulup, bir sahte gülümseyişe kanarsam? İhanet midir kuşun uçması, güneşin doğması?

Senin burada olmadığın gecelerde ruhum acı çekiyor. Hiçbir ilaç bu sancıya çare olmuyor. Gittin mi gerçekten? Ah, keşke bilseydim…. Bilseydim asla göndermezdim.

Senin burada olmadığın gecelerde ellerim kanıyor benim. Tırnaklarımı tüm gücümle avuçlarıma geçiriyorum. Öyle yansın ki canım, sensizliğin acısını unutayım istiyorum. Yoksun, ellerim kanıyor.