Kimsesizliğin nezdinde olmak… Biçare umutlar onu çoktan terk eylemişti. Her daim sevmenin sonucu arkada kalan ve yıkılan da hep o olmuştu. Sorumsuz insanlar ve amaçsız yaşamlar her daim vardı ve de var olacaktı. Sevinçlerini çaldılar, özlemlerini, hayallerini ve geleceğini alıp yitip gittiler. Ne var ki o her daim benliğini özüyle saklayıp korumayı hep bildi. Kızgınlıklarını, serzenişlerini hak edenlere gösteremedi, bu yüzden de içindeki kor zamanla bir çığ gibi büyüdü. Dile getiremedikleri kalkanını gittikçe güçlendirdi. Daha savunmacı, daha az kırılgan ve tetikte olmayı öğrendi. Hayat çok zor… Don Kişot’ un yel değirmenleri zaman içinde gerçek olmuştu; yıkılan hayalleri bir sis bulutu içinde yitip gitti.
Yorgundu, fazlasıyla karamsardı. Tek tesellisi içinde sevgiyle büyüttüğü umutlarını gerçekleştirmekti. Hala insanları sevme yeteneğini kaybetmemişti; öyle ki kötülerden nefret bile edemiyordu çünkü nefret ateşin üstüne dökülen bir kova su gibi her şeyi yok eder. Duyarsız olmak nefret etmekten bin kat daha iyidir. Umursamadan, görmeden, duymadan yaşamak ve varlık sebepleri meçhul insanları yok saymak insanın nefret katsayısını o denli yükseltir ki… Umarsız insanlar ve acınacak sefil hayatlar.
Sevgiyi terk etmiş ve sevgisizliği paylaşan o kadar çok örnek var ki… Hepsi de kendi çamurlarında kirlenip gidiyorlar. Mesuliyet insana her daim inanılmaz bir rahatlık verir. Gerisi boş. Gönül kapın herkese açık olmalı, yeter ki sevginin kudreti herkesi sarıp sarmalasın…Selam ve saygılarımla..
