Benim bir masalım var bir varmış bir yokmuş diye başlayan,mutlu olacaksın herşey düzelecek diye bitmesini istediğim bir masalım var benim.Yıllar öncesinden kalma bir alışkanlığımdı günlük tutmak benim için.Gün içereisinde ne yaşadıysam nerelere gittiysem ne yaptıysam hep yazardım.Bir sonraki günde okurdum hep önceki gün ne yazdığımı.Okurdum ve önemli olan kısımlarının altını çizerdim.İstemediğim sevmediğim yada istediğim beğendiğim şeylerin altını.Zevkle yazardım acıyı tatlıyı heycan duyardım yazılarımı yazarken.Herkes sorardı ne olucaksın büyüdüğünde bakayım sen diye.Ben ilk önce şöyle bir gülümserdim içtenlikle ve cevap verirdim kendi hayatımı yazan bir yazar olucam ben diye.Yaşadığım bütün ayrıntıları yazıcam herkes okusun hatalarımı yapmasın,başarılarımın yolunu takip etsin.Hayatımdan ders alsın isterdim herkesin.Ama o yaştaki bir çocuk neyi yaşadıki bu cümleleri kurabiliyor insanlara?
Ben ozamanlar dahi hep ufak şeylerle mutlu olmasını bilen bir kızdım.Gözüm hiç büyük mutluluklarda olmamıştı benim.
çünkü bütün sevdiklerim yanımdaydı.Annem ,babam ,kardeşlerim,anneannem,dedem,dayım ...Biz büyük bir aileydik o zamanlar.Hasta olmak bile güzeldi herkes ilgilenirdi benle, şımarırdım.Hatta bazen ilgisiz kaldığımda hasta numarası yapıp okula gitmememişliğim bile olmuştur benim.Ne zevkliydi çizgi film izlemek Okuldan kaytarınca.Anneannemin yaptığı o muhteşem yemeklerden tadınca.Onun kucağında ona sımısıkı sarılıp koklayınca.O hamur kokan ellerini öpünce..Ne zaman aklıma gelse derinden çok derinlerden bir ah çekiyorum ki aynı anda gözlerimin dolmasına sebep oluyor..Kalabalık bir aile olmak ve güne koskocaman yüreklerle başlamak ,sevgi dolu gözleri görmek ve onların varlıklarını hissetmek ve huzurlu olmak muhteşem birşeydi...Sobamızda kışın kestane yapardık biz,ekmek kızartırdık,portakal kabuklarını koyardık ki odamız mis gibi portakal koksun diye.Tek görevim ders çalışmaktı ki ben hep taktir getirmişimdir.Nasıl mı? Anneannemin sayesinde.O aslında benimle birlikte okudu.O okurdu ben anlatırdım sabah altıda yada ben okurdum o soru sorardı.'Sen zekisin başaracağına inanıyorum ,sana herkesden çok güveniyorum' derdi hep.Başarılı olmamın temel sebebidir bana duyduğu güven.Aynı zamanda sunduğu o eşşsiz sevgisi.Artık büyüdüm ve ailemiz çok küçüldü,Sabahları uyanmak o kadar da zevkli değil artık.Kucağana alıp sarıp sarmalayacak bir anneannem de yok.Kimseyi öpüp, koklayamıyorum.Güne başlamak hiç bu kadar zor olmuyordu eskiden..Saçlarımı okşayan yumuşak ve pamuk elli biri yok artık hayatımızda.Olsaydı aslında çiğdem yerdik birilikte ,çay içerdik,dizi izlerdik yorum yapardık birlikte,dedikodu yapardık fısırfısır.Olsaydın anneannem şuan nasıl dik durduğumu ,neler yaptığımı anlatırdım sana,bana verdiğin o muhteşem eşsiz sevgini beni nasıl güçlendirdiğini,senin torunun olmanın verdiği onuru,aslında anneannem değil ,benim annem olduğunu,senden daha öğrenicek çok şeyim olduğunu,dünyadaki en güzel şeyin sevgi olduğunu anlatırdım sana...işte böyle benim masalım..Keşke masalımın sonunda gökten 3 elma düşse ve o üç elma da beni geçmişe götürse ve biz yine mutlu olsak...