Hayatımıza öyle insanlar girer ki ömrünüz şad olur...Onlar bahar tazeliği ile cemreler gibi dokunurlar gönül türabınıza Ah der gönlünüz, sonsuz huzuru yudum yudum içerken “Daha önceleri neredeydin” gecikmişliğinize heba edilen ömre, zamana hayıflanırsınız .Kimler mi bu insanlar; gönül dostu, hak dostu, Dost’un dostudur daima…

Dostla muhabbette sanki gökyüzü açılırda içinden sırlar dökülür… Çöller, gürmar olur..Lam ile elifin nuru ile “La” derken; üzerinize nisan bereketinde yağmurlar düşer. Goncalardan toplanıp gelenlerle petekler dolar, ömre ömür katacak oğullar yeter.

Çekersiniz elinizi eteğinizi dünyanın telaşından, bıraksınlar istersiniz kendinizi kendinizle.. Girmesin dilersiniz dostla meşkinizde araya perde…

Heyhat nerede?

Çekiştirir eteklerinizden elinize su dökmemişler yüzümü yuğ diye.Ananın marifeti çocuğunun şerefi olsa da, marifetsiz anaların çirkin sesleri de ulaşır dokunur kulaklarınıza..
Bunlarla biter mi? Bitmez… Ömrünüzü ömrüne kurban ettikleriniz hep sizden alacaklıdır... Didikleyip dururlar incinmiş yüreğinizden…


Gül bahçesi süsüyle açtığınız bahçenin bağbanı kırar tüm filiz verecek dallarınızı… Beğenmez… Ne toprağınızı karar, ne de bir yudum su dökmez yıllar yılı… Arsızdır ne yapsın o da bizar heveslerini kıramadığı gönlü elinden ..Hercai menekşeler peşinde koşar geçer, hep tazeyken ömrü… Her geçen vakitte pul pul dökülür gönlünüzde simle karılmış yeri. Kalır geriye simi sökülmüş pulsuz, süssüz kuru yerde belli belirsiz izi. Geride sana kalan kırıklarla dolu yektane gönül..Bir bakarsınız ki şimdiye kadar kaç yana eğrilmiş aklınız..Hayret edersiniz kendinize; hiç eğrilmiş akıldan doğruyu görecek göz olur mu?.Tüm eğrilikleri korsunuz bir kenara… Bekle dersiniz sen burada… ilişmez artık ,susarsınız…Dilinizi bağlarsınız GÜL dalına…Kendimi kaybedip konuşacak olsam, dikeni dikilir karşıma..Susar, susar, susarsınız…


Ah gönül ne çok yarayı dikenlerine bağışladın.Aklın var iken yok ettin.. Akıl dediğin ne ki.. bağcın kimse onun çırağı.. Güllerin efendisi olsun diledim bağbanım… Dinle gönül dinle beni sen gayrı, dostun bostanı ol… Varsın çingene nemrut düğün yapsın, Hacegan'a bağbanın gülleri yeter. Dost bağına bir gönül gözüyle nazar eyle bak ne güller biter.

Ez cümle abası yeşil yol taşlarına düştü yolum. Gayrı benden uzak durun. Ben gönlümden kini, nefreti gül kokulu mendille sildim. Tek dileğim ben her şeyden geçtim… Artık siz de benden geçin…