kaybolmuş hüzünbaz kelimeler katili olduk düşlerimizin
adımız hüzündü bizim..
adımız gözyaşı..
hüznümüzün esaretinde kaybolmuş kelimeler,
gidenlerin ardından yakılan ağıtlarda birikti..
sevdik, çok sevdik..
bedenlerden yükselen ruhları
toprağa emanet ederken geri
yüreklerimiz ezilmekte sessiz çığlıklarla..
sona eren yaşanacakları, astık zamana..
hayaller çare olur mu yürek yangınlarına...
sevdanın en farklı en olmaz şekline bürünenlerdik
taa içimizden seven, sevdasını gizlemeyi bilen..
diken diken batarken gerçekler gözlerimize
yine de vazgeçmeyenlerdik.. inadına sevenlerdik
gördüğümüz düşleri hayra yorarken
ne yazık! bilemedik elimizdekinin kıymetini
göremedik sevdanın kimlik değiştirdiğini
elimizi kanayan yerlere koyduk
ve inandık.. tüm saflığımızla..
ve sevdik.. taparcasına
ve kanadık..ölürcesine
ve sonunda sevgili..
kaybından yitirdik sevdayı..
gözyaşlarımız eşlik ediyor cinnet gecelerine
beynimizde rutubet kokan aşk kırıntılarını ısırıyor hüznümüz
yalnızlığın en izbe en köhne yerlerinde
mırıldandıklarımız hep acılı “sevdan kalan”
katili olduk düşlerimizin
yargısız infazlarda dilimiz
yüreğimize taktığımız çalıntı kelepçelerle
bir arpa boyu bile yol gidememişiz
bana bir masal anlat “yürek sızı’m”, içinde hüzünler olsun...
içinde ağıtlar...
içinde gözyaşı olsun..
mutlulukla bitmesin ama masalın sonu..
çünkü ben..
ne zaman mutluluğu istesem, kaçıp saklandı karanlıklarına hayatımın.
kandırılmış saflığımla, kimsesiz hüzünlerin esiriyim...
beni ağlat.. bana bir masal anlat..
hadi..
bir masal anlat bana. ve ağlat beni..
