Hayat yasandıgı kadardır....
Ötesi ya hatıralarda bir iz ,
ya da hayallerde bir umuttur....
Bizim gibi küçücüktü mutluluklarımız da.. Sobanın üstünde patlatılmış mısırlar bile gözlerimizin parlamasına sebepti o zamanlar.. Kızarmış ekmeğin kokusuydu bizi uyandıran, çalar saatin sevimsiz sesi değil.. Hala bu mutluluğu yaşabilsem keşke.. Sobada kızarmış ekmeğin ve patlamış mısırın mutluluk veren o kokusunu özlüyorum..
Küçücüktük ama o zamanlar da havanın soğukluğu bile bi başka güzeldi.. pencereden yağan karı izlerdik hep.. Sizin var mıydı bilmem ama bizim bozacı amcamız vardı.. Bizim sokaktan geçerken hep pencereden el sallardım amcaya, o da beni görünce daha bi güzel bağırırdı sanki, sokak ışığından tatlı gülümseyişini görürdüm amcanın.. Babam da inip boza alırdı hemen bize.. Annem boza yapmasını biliyor olmasına rağmen hep o gülümseyen amcadan aldırırdım.. Hala alabilseydim keşke.. Bozacı amcamı özlüyorum..
Karı bile bi başka güzeldi o zamanların.. Çocukluk arkadaşım Çağatay gelirdi bize beni çağırmaya.. Mahallede kız çocuğu yoktu ki, tüm arkadaşlarım erkekti.. çıkardık onla dışarı, babamın askeri üs te bize tahtadan yaptığı 2 küçük kızakla.. Belki çok güzel ve biçimli değillerdi ama kayıyordukya eğleniyordukya dünyalar bizimdi sanki.. Hiç taşınmasaydık keşke.. Arkadaşımı özlüyorum..
Küçücüktüm dertlerim de benim gibi küçücüktü.. Bugün varsa yarın unuturdum, çocuktum yaa.. Ben büyüdükçe dertlerim de acılarımda büyüdü, aynı ben gibi.. Sığmaz oldular bir geceme.. Ertesi gün de hep hatırlar oldum.. Günlerimi, ardından haftalarımı, yetmedi ardından yıllarımı aldılar.. En büyük acım düşünce kanayan dizimdi.. Şimdiyse, büyüklerin dünyasında gördüm ki en büyük acı kalp acısıymış.. Dizim gibi kabuk bağlamıyormuş yarası ertesi güne.. Dinmiyormuş kanaması bir peçeteyle.. Geçmiyor acısı senin narin narin dokunup üflemenle anne.. Hatırlar mısın geceleri uyumaya korktuğum tek şey öcüydü bir zamanlar.. Rüyamda öcü de görsem, sonu pembe rüyalarla biterdi hep.. Ama şimdi kabuslarla tanıştım ben anne.. Eskisi gibi çığlık çığlığa kalkıp da sarılamıyorum sana en masumundan.. "geçti bitanem"le geçmiyor kabuslarım, gitmiyor rüyalarımı kabusa çevirmeden.. Şimdiyse küçüklüğümün o küçücük masumane dertlerini özlüyorum..
Ne olurdu ki büyümeseydim?!.. Bebeklerimle arabalarımla yarattığım küçücük bi dünyam vardı.. Toz pembeydi her yeri, pembe pembe pamuk şekerler gibi sadece pembe mutlulukla kaplı duvarları vardı.. Şimdiyse o duvarların arkasına saklanamayacak kadar büyüdüm ben anne.. ve ben artık büyükleri dünyasında koca koca duvarların arkasında o cılız ağlamalarımla kayboluyorum.. O küçükcük halimle kucağına oturup ağladığım gibi ağlayamıyorum en avazından.. Kucağına sığacak kadar ufak değilim artık anne.. Pembe dünyamın o küçük mutluluklarını özlüyorum..
Yoruldum anne.. yoruldum.. Ve anladım ki!!..
Çocuklukta saklı kalmış mutluluk.. En son ne zaman öylesine içten güldü gözlerim hatırla[ya]mıyorum.. Ne zaman büyüdük, ne zaman gözlerim mutluluk parıltısını yaşlara tercih etti bil[e]miyorum.. Hiç büyümeseydik keşke.. Çocukluğumu özlüyorum..
Birgün sende anlayacaksın..
Kalabalıklardan kaçıp,
Dizlerini karnına kadar çekip ağlayacaksın!
İşte o an özleyeceksin..
Eski sevgilini değil,
Pili bitmiş oyuncak ayını..
Yanından ayırmadığın saflığını..
Sen de birgün anlayacaksın
Dizlerini karnına kadar çekip,
Çocukluğuna ağlayacaksın..
O küçük kız çocuğu değilsin artık..
Tel sarar kızıma tel sarar diyen babana
Benzemeyecek bazı erkeklerin gözleri
Ve özleyeceksin kendini
O küçük kız çocuğu değilsin artık..
Ama birgün sende anlayacaksın
Kenarları dantelli elbisesiyle
Saçlarını özene bezene
Yanlara ördüğün bez bebeğini
Nereye koyduğunu
Hatırlaman gerektiğini...
