Seveceksin...
Neyi nasılı kimi düşünmeden,
Kalemini, defterini, sokakları
hatta sarhoşları bile!
Kızsan da, gülsen de,
Aptalı da seveceksin akıllısını da.
Kiminden sen sevmeyi öğreneceksin,
Kimine sen öğreteceksin.
Bazen iyi olanı bazen de kötüyü,
Güneşi sevdiğin gibi geceyi de seveceksin!
Her zaman yüreğini bileceksin!
Kendi yüreğini...
Aklını, fikrini, saçını, ellerini,
İçinde sen olan herşeyi !
Ve sonunda herşey seni,
Sen de herşeyi seveceksin...
Ama önce;
Yaşayacaksın...
Korkmadan!
Kabuslar görsende geceleri,
Saklansan da yorganın altına,
Uyuyacaksın.
Düşsende yerlere,
Dizlerin kan içinde kalsada,
Yürüyeceksin.
Her yolun bir sonu mutlaka var,
Sen o yolun sonunda nasıl olmak istiyorsan,
Yollara öyle düşeceksin.
Korku, öfke ve hüzün,
Her birini tek tek göreceksin.
Bazen koskoca bir şehirde olsan da,
Yalnız kalıp, anlamsız olacaksın.
Kalbinde kırılacak,
Gözlerinden yaşta akacak.
Acının, yalnızlığın ve kederin de sonu yok,
Herşeyi sırtına yükleyip,
''Seve seve'', yaşayacaksın...
Ve her zaman umut edeceksin,
Karanlıkta ışığı,
Boğulduğun an havayı,
Üşürken güneşi,
Uçarken rüzgarı,
Ağlarken gülmeyi,
Yoklukta varlığı,
Açlıkta ekmeği,
Ekmekte yemeği,
Yemekte tuzu,
Tuzda denizi
Denizde kıyıları...
Kısacası;
'' Umut edeceksin severek yaşamayı ! ''
Teşekürler Destan Yorumunuza Sağlık...