Hayata bile yanlış yerden başladım… Zamansızdı yaşadıklarım. Rüzgârın oradan oraya savurduğu yaşamlardandı belki benimkisi… Yanlış saksıda büyüyen yanlış çiçek gibi…

Nereye ait olduğumu bile bilmeden, hep yanlışlar yapmıştım hayata karşı yada yanlış anlaşıldım beklide…

Sonunu merakla beklediğimiz bir kitap gibi bazen… Bazen de doyasıya "yaşa hayatını be" dedim kendimce, yine olmadı…

Çünkü kimine bir sondu kitabın son sayfası, kimine yeni başlangıçlar… Ben yarım bırakmayı seçtim…

Sustum hayata…

Başkaları yazsın diye kitabı, yeni başlangıçlar olsun diye… Yaşamı sarıp sarmalayamadım hiçbir zaman, hep kıyısından köşesinden tutunmayı becerebildim sadece…

Denizlerin kıyıya vurduğu her dalgasında bir parçam karıştı denize, her dalgada kıyıda kalan küçük köpükler olabildim yalnızca… Ama her şeye rağmen sevdim yanlışlarımı doğruları bulmak adına sevdim…

Ve…

Toplamında sonuç hiç değişmedi, yaptığım en doğru yanlışım buydu belki de,

Ben hep ben öldüm…

Elimde kalan, bir avuç kırgınlıkta olsa.

                                                              (YUSUFCA)