ßen TükeniyOrum haSretLer
ÇoğaLdıkÇa ...
Sabah oluyor,bir gün daha ağardı
hasretinin üstüne..
Benim gözlerim yine uzaklara dalgın,
yine kirpiklerimde tuz var..
Tırnaklarım avuçlarıma kan oturtmuş,
öfkeliyim,susuyorum ağlarken..
Aşka dair şarkılar çalmasın artık
acıtmasın yüreğimi..
Yoruldum her şarkıda seni
düşünmekten,
seni bulmaktan, seni özlemekten..
Derin nefesler çekiyorum içime,
senin hasretini içime çeker gibi..
Soluyamıyorum geriye, içimde kal diye
Ne vardı bu kadar sevecek, ya da
ölesiye güvenecek..
Aşk kimi güldürmüşki?
Ya da ne kadar olmuşki ömrü
mutluluğun..
Gözlerimdeki ışıltıyı yitirdim, yaşama
sevincimi,
umutlarımı, sitemlerimi, beklentilerimi
yitirdim..
Kendimi yitirdim sensizlikte..
Her sabah yeni bir role
hazırlanıyorum,
sahneye çıkacakmışım gibi..
Bana en yakışan rengi giyiniyorum
mavi..
Gülümsüyorum..
Kıyametler kopuyor içimde..
Barış zamanında yaşadım en büyük
harpleri..
Fırtınalarda kaç gemi batırdım..
Aşıklara bakmıyorum artık,
içimden bir şeyler kopuyor sanki..
Yorumlayamadığım rengarenk bir
tabloya bakar gibi oluyorum..
Bu mutluluk resimleri gerçekmi?
Hepsi sahtemi..
İnanmıyorum artık, inanamıyorum..
Yaşadığım sürece gerçekti..
Oysa şimdi..
Gece olunca kaldır başını bak
gökyüzüne..
Kaç bakışım kaldı orada, ya da kaç sabah
doğan güneşe dokundum sen diye..
Ben seni oralarda aradım..
Her zaman bulabileceğim ama asla
seni göremeyeceğim yerlerde..
Sensizlik böyle bir şey işte..
Ben tükeniyorum, hasretler çoğaldıkça..
