Hüznümün gözyaşlarıma vurduğu bir gece yarısı bakıyorum resmine bütün özlemimle.
Resminle çare ararken, özlemime takılıyor gözlerin gözlerime.
Kimsenin bakmasına kıyamadığım gözlerine.Cennet bakışlı o gözlerine...
Özlemim artıyor bir anda istemsizce.
Ya gözlerin bunun sebebi yada sevgimi aşan özlemim.
Sonra gülüşün...
Ne güzel gülmüşsün yanımda.Huzur veriyor içime baktıkça.
Resmine bile bakmaya doyamıyorum yanıbaşımda aşkım durunca.
Gecenin ağır basan karanlığı yüzünden ağır geliyor belki sensizlik.
Fakat gün ışığı vurunca da odama dinmiyorki özlemim...
Sen telefonun ucunda "alo" derken bir damla bile azalmıyorki özlemim...
Hep özlediğimsin sen benim.
Gece gündüz yanıbaşımda uzakta...
Yer ve zaman önemli değildi benim için.
Yanıbaşımdayken bile özlüyordum ki seni.
Elimi tutunca nefesim nefesine değdiği anda bile dinmiyordu ki başlıyordu yine özlemim.
Ama olsun
Ben pişman olmadım hiç seni özlemekten.
Hiç keşkeyle aynı cümlede kurmadım özlemeyi ve seni...
Asla vazgeçmedim seni sevmekten
Vazgeçmek aşkı kaybetmekti çünkü.
Kendi kendine saplamaktı hançeri...
Kendi ellerinle yok etmekti aşkı.
Bekledim seni hep...Özledim, bekledim, sabrettim.
ÇÜNKÜ AŞK VAZGEÇMEK İÇİN DEĞİL
SABRETMEK İÇİN YARATILMIŞTI....
