Gel, ben bildiğim…

Zaman, sensizlik…

Saat; yalnızlığı sen geçiyor…

Her hecesi ‘sen’ kokan, özlemler

biriktiriyorum içimde…

Ve gözlerime sığınmış, yüreğimde

saklanmış sessizliğin…

Yalnızlık değil çığlığım, yokluğun

sebebim…

Oysa ben, varlığının sesiyim…

Yokluğunun hüznüyüm…

Ve sana adanmış özlemlerin en

kuytusuyum…

Ah bu uzaklar…

Sana beni, bana seni uzak eyleyen

yollar…

Tükenmiyor bu yokluklar…

Ben ki,

Yanındayken bile sana özlem dolu…

Yüreğine tutsağım..

Gel, ‘aşk-ı yar’ eylediğim…

Sensizliğe alışmak yerine sen’li zamanda

kaybolmayı istiyorum…

Şimdiki zamana uyarlamak istiyorum

‘seni’…

Ve özlemin, varlığında anlam olsun

istiyorum,

Seni yaşayan benliğime…

Ve şimdi;

Zaman, sensizlik…

Saat; yalnızlığı ‘sen’ geçiyor…

Lakin,

Yüreğine uzak düşen yüreğim, seni

yazıyor zamana…

Zaman ki; sensiz bir asır, seninle bir an

‘bana’…

Ve ben yine;Özledim, çok özledim…

Gel, ömrüme ‘şans’ dediğim…

Özleminin içinde boğuluyorum….

Lütfen çabuk dön...