Benim hayatımda hiç bir şey hiç bir zaman kolay
olmadı öyle..
Hep mücadele etmek zorunda kaldım..
Sevdiğim sevdiklerim yada sevenlerim için..
Yaşamak için..
Yalnızda devam edebilmek için.....
Yarım kalsamda çoğu zaman hiç vazgeçmedim..
Bunun için yüreğim nasırlaştı yüzüm duvarlaştı..
Duygularımı belli edemez oldum..
Yada duygu nedir bilmez..
Acımasız görüldüm hatta bazen..
Katı..
Birazda soyutlamış kendini...
Ama bilmediler içimi..
İçim hala kırılgan benim..
Hala var gözyaşlarım..
Öyle dışımdan bilmediğiniz içime akan..
Belli etmediğim bir kendimi kandıramadığım..
Hala o ilk zamanlarımdaki ben içim..
Küçükte olsa kırılabilen ve bunu içinde dağ yapabilen..
Kızgınlığında hala çekinen haykırmaya..
Sanarlarki ben alıştım yalnızlığa..
Ama işte bilmezler içimi susar kahkahaya...