Ey beni en en çok sevenim..
Ey beni en en çok kollayıp-gözetenim..
Ey sesimi hep duyanım! Yaralarımı saranım..
Eyy hiç darılmayanım! Çağırınca koşarak gelenim!
Ey bana benden yakınım! Ey beni en çok bilenim!
Ey en çirkinimden sonra bile ?gel? diyenim!
Eyy! Dünya terketse, hiç terketmeyenim!
Ey en en vefalım..Ey Sevgili, en sevgili! Meded!..
Ahh.. Ey kadrini hiç bilemediğim!
Ahh.. Ey nefsimin ilk şahlanışında bir kenara ittiğim..
Ahh.. Ey ?Sendeyim? deyip, ülfetlerde kaybettiğim!
Ahh.. Ey ?Yalnız Sana..? deyip, gayrısına kulluk ettiğim..
Ahh Sevgili! En en Sevgili..
Ahh ya Vedud! Ya Rahim! Ya Sabur…
Ahh ya Tevvab! Ya Afuvv..
Ahh ya Rabbi! Ahh Allah?ım Af Allah?ım!
Tut sana müştak yüreğimi, affet beni….
Hani Rabbim, bir anne nasıl korur-kollar evlatlarını, onlar istemeden ulaştırır ihtiyaçlarını..
Bilir neye ihtiyaçları olduğunu..Hep hazır ve nazırdır hani..
Hep verir, hiç düşünmez canını..
Hani Rabbim, yavrusunun canı acısa canı yanar annenin..
Hasta olsa yavrusu, kalkmaz eli-kolu, hüznünden kalbi acır hani?..
Ey Annelerin kalbine, onları “anne yapan” merhameti, sevgiyi koyan Rabbim!
Onlar, okyanusundan bir zerre ile böyle iseler..Sen nasılsın kimbilir?
Bu duyguyla, gözyaşlarımla kapındayım Rabbim..
Geri çevirme sana müştak yüreğimi, kabul eyle dileğimi..
Ya Rahman! Ya Vedud! Ya Rahim..Ya Latif..
Tut yüreğimi, bırakma beni.
