| Toplam bakislar: 1405 - Toplam yanitlar: 0 |
|
| GONDEREN: Elif__ on 08/16/2011 02:08:25 |
|
HAZANLA GELDİ HÜZÜN 
Hazanla geldi hüzün,
Çorak toprakların sarısına.
Bir tek ağacı, bir tek dalı,
Sanki bir tek yaprağı vardı,
Hazanın geldiği,
Gelip de vardığı,
Kavrayıp sardığı çorak toprağın.
Çorak topraklara,
Hazanla geldi hüzün!
Çöküntülerde tutunmaya çalışırken,
Basmış olduğun balçıkta,
Batmamaya uğraşırken,
Üstelik yüzünü tam dönmüşken güneşe,
Bir hüzün.ki , bir hüzün....
Bulutu getirdi beraberinde,
Koyuverdi önüne!
Hazanla geldi hüzün......
Tomurcukları açtırmayan
Hüzün,
Dikenler getirdi ve hazanla geldi!
Sordum hüzne, kimim ben diye,
Neresindeyim hayatın,
Yahut çorak toprakların?
Hüzün sustu.....
Hazanın rengi, sarı toprakları daha da sararttı,
Kuruyan tomurcuklar düştü,
Ve hüzün, aldı hazanı
Yağan karların orta yerine bıraktı!
Hazanla gidiyordu hüzün,
Beyaz, bembeyazdı çorak topraklar.....
Şimdi, ömrün sonu muydu?
Hazanı aradım,
Çorak sarı toprakları da,
Artık ne hazan kalmıştı, ne de hüzün!
Beyazla gitmişti hüzün.
(Altı Yıl Önce)
Yıllar sonra baktığımda gördüm ki,
Beyazla gittiğini sandığım hüzün,
Derinlerde, bittiği yerdeymiş sözün!
(6 Yıl Sonra, Bu Gün)
Ve, sararıp solan güller,
Sine kadar sürecek mateminde hüznün.
(Son Söz)
|
|
|
