Yaşam sevgi demekmiş
Bir damlaydım mavilerde...
Güneşin ışıklarında oynaşan bir peri,
Renklerle gökkuşağı oynayan prenses,
Ya da karanlıklarda yıldızların sırdaşı bir melek...
Mutluydum rüzgarla mavilerde savrulurken,
Gülüyordum gökkuşağı olup renkleri saçarken,
Huzurluydum yıldızların meleğiyken...
Karıştım bir gün, yağmurdaki damlaların arasına,
Gücümü hissetmekti belki amacım...
Terk ettim gökyüzünü,
Güneşle vedalaşmadan hem de...
Koşmaya başladım yarışırcasına.
Hayalim, toprağa kavuşmaktı hemen.
Toprağa ilk dokunuş,
Sonra ilk sarılış...
Sıcacıktı, gökyüzünün olamadığı kadar...
Sarmaladı şefkatle, içine aldı beni sevgiyle.
Sevdim onu...
"Seviyorum" dedim "Yaşamayı seninle birlikte."...
Güveni hissettim toprağın derinliklerinde, karanlık sıcaklıklarda
Aktım, gittikçe büyüyerek,
Beni sarmalayan toprağa dokunarak aktım...
Çiçekler açtı benimle ağaçlarda,
Topraktan otlar fışkırdı delicesine...
Bir sabah,
Güneş ışıklarını serpmeye başlamadan dünyaya,
Uzaklarda maviliği gördüm.
Gördüm orada canlılığı, başkaldırmışlığı, hasreti...
Kavuşmak istedim bir an önce, sarılmak istedim.
Koynuna girmek istedim bir sevgili gibi,
istedim...
Ufacık bir damlaydım gülleri dillendiren, yürekleri eriten.
Büyüdüm zamanla...
Bulut oldum,
Toprak oldum,
Deniz oldum,
Okyanus oldum...
Dalgalarla oynaşırken derinlere karıştım.
Derinliğin sessizliğinde buldum güzellikleri.
Büyümeye başladım,
İçinde olduğum insana farkettirmeden
Büyüdüm, büyüdüm, büyüdüm...
Kocamandım artık.
Aynı toprak gibi, sıcak ve karanlık bu yer.
Güven verdi bana, huzur verdi.
Aşık oldum "Neden?" diye sormadan kendime...
Bir kuş gibi özgürce, bir nehir gibi delicesine akarak,
Bir deniz gibi sınırsızca sevdim.
Ve anladım ki:
...YAŞAM SEVGİ DEMEKMİŞ...
