açılar istiyor hayat adamın içini
dengesini yitiren gül boğazımda
yutuyorum bana ayırdığınız vakti
kapıların açılışı bitmeyen tuzak

ağlasak yüzümüzde duvarların yosunu
portakalın kanı seninle ilintili şeylerde
çekildi yaşadıklarım kılçık gibi içimden
döndüm yürümeyi ilk öğrendiğim yere

insan azalabilir zamanla gider yarısı
gördüklerine benzer yüzü yolcunun
tahtaya kazıdığım kalp aldı gerçeğini
göğsümdeki boşluğa göçüyor bir halk

düşündüğüm şeyleri bıraktım oğluma
yokuş kendi güneşini oyuyor havada
eksik yanları oldum bir şeye bakmanın
örümceğin ayağı bana benzeyen gece

aynı gövdeyi bölüşüyorum kunduzla
eski günlerimize doğru lacivert koşu
aşağıda bir eriğin yukarı yuvarlanışı
başka bir toprak parçası çıldırmak